Με έμπνευση από τον Μιρό

από την Τζένη Διαμαντοπούλου

Οι Απόκριες ήρθαν και στην τάξη μας Aμαντιν του μεταβρεφικού έφτασε ένας πίνακας του Μιρό με τίτλο «Το καρναβάλι του Αρλεκίνου». Έτσι και εμείς βρήκαμε ευκαιρία να παίξουμε, με αφορμή τον πίνακα αυτό.

Στην αρχή τον παρατηρήσαμε προσεχτικά, περιγράψαμε ο καθένας τι έβλεπε στον πίνακα και με όσα ακούστηκαν ξεκινήσαμε να φτιάξουμε μια ιστορία.

«Ένα σκαθάρι μεγάλο είναι ψηλά και πετάει, είναι σαν αστέρι» λέει η Αριάνα.

«Ένα τυρί λίγο πιο μικρό», λέει ο Γιώργος και «ένα ζουζούνι επάνω στο τυρί» λέει ο Ερμής.

«Ένα ψάρι που κολυμπάει» συμπληρώνει ο Απόλλωνας και «ένα σκαθαράκι που παίζει» προσθέτει ο Φίλιππος.

Κοιτάζοντας καλά τον πίνακα παρατηρήσαμε πως όλα όσα υπήρχαν σε αυτόν ήταν «σταματημένα» και έτσι αποφασίσαμε να τα ζωντανέψουμε. Διαλέξαμε πανιά στα χρώματα του πίνακα και μπήκαμε μέσα σ’ αυτόν για να τον βοηθήσουμε να ζωντανέψει!!!

Και όταν κουραστήκαμε από το χορό, θελήσαμε και εμείς να φτιάξουμε έναν πίνακα. Πιάσαμε τα πινέλα και τα χρώματά μας και γίναμε εμείς μικροί ζωγράφοι.

Και να το αποτέλεσμα!!!

Ο πίνακας αυτός μας έδωσε αφορμή να εξασκήσουμε το λόγο μας με μια περιγραφή, να μοιραστούμε τις ιδέες μας μιλώντας ο καθένας ξεχωριστά και περιμένοντας τη σειρά του, να εκφραστούμε με το σώμα μας και έπειτα να συνεργαστούμε βάζοντας ο καθένας τη δική του πινελιά στο ομαδικό πίνακα που σίγουρα δεν θα ήταν τόσο ξεχωριστός αν δεν ήμασταν όλοι μαζί!

Μουσική στο μεταβρεφικό με τον μπαμπά της Ελίνας

από την Ευαγγελία Ντέκα

Ο μπαμπάς της Ελίνας ήρθε στην τάξη του μεταβρεφικού και μαζί του έφερε μελωδίες και τραγούδια…

Μας έπαιξε πιάνο, μας εξήγησε τι είναι οι νότες, κάναμε παιχνίδι μουσικής ακρόασης και φυσικά τραγουδήσαμε.

Περάσαμε πολύ ωραία και επειδή μαθαίνουμε πάρα πολύ γρήγορα… είπαμε να του παίξουμε και εμείς ένα τραγούδι στο πιάνο.

Τελικά ότι και αν κάνουμε είμαστε καταπληκτικοί! Ειδικά όταν έχουμε την βοήθεια των γονιών μας.

Ευχαριστούμε πολύ Χρήστο!!!

Γλυπτική με καθημερινά υλικά

O Βασίλης φτιάχνει με προσήλωση ένα γλυπτό με καθημερινά υλικά, στο τμημα των προνηπίων….

(από την Σπυριδούλα Πατούνα, δασκάλα στο τμήμα των προνηπίων)

Οχι, δεν είναι καλό. Αλλά θα δουλέψουμε σκληρά, μέχρι να το κάνουμε τέλειο…

Μέσα σε δέκα μέρες είδαμε δυο μουσικές παραστάσεις απεθυνόμενες κατά μείζονα λόγο στο παιδικό κοινό: το Lion King στο Λονδίνο και τους Καρμενσίτας στην Λυρική, στην Αθήνα.

Το Lion King ανέβηκε στο Lyceum Theater του Λονδίνου το 1999 και παίζεται συνεχώς από τοτε, για 16 συνεχόμενα χρόνια. Οι Καρμενσίτας ανέβηκαν φέτος τα  χριστούγεννα στην Λυρικη, για 30 περιπου παραστάσεις.

Το  Lion King, στην αγγλική γλώσσα, απευθύνεται στο κοινό όλου του κόσμου, που επισκέπτεται το Λονδίνο (και) για να δει κορυφαία musicals. Οι ελληνόγλωσσοι Καρμενσίτας απευθύνονται στο κοινό της Αθήνας κατά κύριο λόγο, άντε και στους χριστουγεννιάτικους επισκέπτες της πόλης από την επαρχία.

Το Lion King παίζεται σε ένα ιστορικό θεάτρο, που δεχθηκε επένδυση 15 εκατ. λιρών πριν το φιλοξενήσει και στο οποίο όλα είναι κομμένα και ραμμένα για τις ανάγκες της παράστασης. Οι Καρμενσίτας παίζονται στην γνωστή αίθουσα Ολύμπια, στην οποία οποιοσδήποτε θεατής με ύψος πάνω από 1.80 υποφέρει μετά την πρώτη ώρα, λόγω του πολύ περιορισμένου χώρου για τα πόδια.

Το Lion King, με ώρα εναρξης 2.30 μμ, ξεκίνησε στις 2.33 μμ. Οι Καρμενσίτας, με ώρα έναρξης 11.00 πμ ξεκίνησαν στις 11.25 πμ. – και αυτό μετά την έντονη δυσφορία του κοινού.

Το Lion King τελείωσε μετά από δυόμιση ώρες και πιστέψτε με, όλοι θα το ξαναβλέπαμε στο καπάκι, με χαρά. Οι Καρμενσίτας διήρκησαν μία ώρα, και ήδη από το πρώτο τέταρτο το πεντάχρονο δίπλα μου έλεγε στην μαμά του “βαρέθηκα”…

Το Lion King, ήταν με μια λέξη αυτό που περιμένει κάποιος: Τέλειο. Σε ολα. Οι Καρμενσίτας, ήταν μια παράσταση με ωραία μουσική, αξιοπρεπή ορχήστρα, πολύχρωμα σκηνικά και αστεία κουστούμια (στα όρια του γελοίου), μέτριους χορευτές και τραγουδιστές (τουλάχιστο στην διανομή που είδαμε), αδιάφορο έως κακό λιμπρέτο και σκηνοθεσία που, στην καλή περίπτωση, θα την έλεγα “παρωδία όπερας”.

Φαντάζομαι, μετά από όλα όσα έγραψα, πολλοί θα λέτε μέσα σας: “καλά, είναι σοβαρός αυτός τώρα; συγκρίνει το Λονδίνο με την Αθήνα, το West End με την Λυρική;”

Αυτό αγαπητοί μου φίλοι, αν το λέτε, είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων μας.

Φυσικά και τα συγκρίνω. Φυσικά και πρέπει όλοι να τα συγκρίνουμε. Φυσικά και απαιτώ το καλύτερο απο οποιονδήποτε, στον τομέα που επιλέγει να δραστηριοποιηθεί και με τα μέσα που μπορεί να διαθέσει. Φυσικά και δεν θα ανέχθώ μια μέτρια παιδική παράσταση από τον κορυφαίο, κατά τεκμήριο, οργανισμό σοβαρής μουσικής της χώρας. Εαν δεν μπορούν να την παράξουν, ο διευθυντής και οι υπεύθυνοι να παραιτηθούν. Ή, εάν δεν τους ενδιαφέρει να δημιουργήσουν κάτι εξαιρετικό για το παιδικό κοινό και απευθύνονται σε αυτό μόνο για εμπορικούς λόγους, να μας το πουν.

Εχω κουραστεί πραγματικά στην χώρα μας από την έλλειψη σεβασμού προς τα παιδιά και από την διαρκή υποτίμηση των αναγκών και της νοημοσύνης τους. Προσφέρονται κάθε μέρα εκατοντάδες υπηρεσίες για παιδιά στην πόλη, κάθε είδους. Οι περισσότερες κινούνται απλά στα όρια του αποδεκτού. Λίγες είναι πολύ κακές και ελάχιστες εξέχουν – έως καμία.

Και όμως. Εαν κάποιος δικαιούται το καλύτερο, είναι τα παιδιά. Είναι η ελπίδα της κοινωνίας, πληρώνουμε από το υστέρημα μας για να τους προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή παιδεία, ακουμπάμε πάνω τους να διορθώσουν τα δικά μας λάθη. Είναι ακόμη-ακόμη οι καταναλωτές του μέλλοντος.

Εμείς, στην Dorothy Snot, λέμε πως για να είμαστε καλο σχολείο για την Ελλάδα, πρέπει να είμαστε καλό σχολείο και για την Αγγλία, την Αμερική, την Φινλανδία, για παντού. Και προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό πρώτα για εμάς τους ίδιους, για την ικανοποίηση του ατομικού μας εγωισμού. Και κατά δεύτερον, φυσικά, γιατί πιστεύουμε ότι τα παιδιά αυτό δικαιούνται και αυτό αξίζουν.

Θα ήθελα κάποια στιγμή λοιπόν, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία να απαιτήσει το ίδιο, από κάθε φορέα παροχής υπηρεσιών και παραγωγής προϊόντων. Στο δημόσιο και στον ιδιωτικό χώρο. Να σταματήσουμε τις συνεχείς εκπτώσεις.

Να βάλουμε επιτέλους στην άκρη την λογική που έχει κυριαρχήσει παντού τα τελευταία χρόνια: “εντάξει μωρέ, για τα ελληνικά δεδομένα καλό είναι…”.

Οχι, δεν είναι καλό. Αλλά θα δουλέψουμε σκληρά, μέχρι να το κάνουμε τέλειο…

Ι.Κ. Γιαννούδης

Επίσκεψη στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος

Μιά πολύ όμορφη εξερέυνηση κάναμε την πρώτη εβδομάδα του φετινού Ιουλίου, επισκεπτόμενοι το Κέντρο Πολιτισμού που δημιουργεί το Ιδρυμα Σταυρος Νιάρχος στο πρώην δέλτα Φαλήρου.

Για όσους τυχόν δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει εκεί, να πούμε ότι το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος δημιουργεί μια από τις μεγαλύτερες αναπλάσεις που έχουν γίνει ποτέ στην πόλη μας και η οποία, δυνητικά, μπορεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που ζούμε την Αθήνα.

Με την ευγενική πρωτοβουλία της καλής μας φίλης Ελίνας, σχεδιάσαμε μαζί με τους ανθρώπους του Κέντρου Πολιτισμού δύο διαφορετικά προγράμματα επίσκεψης, ένα για τα παιδιά του προνηπίου και ένα για τα μεγαλύτερα παιδιά του summer camp.

Να πούμε εδώ ενα μεγάλο μπραβο στο Ιδρυμα Νιάρχου γιατί, ανάμεσα στα άλλα σπουδαία, κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει κάθε μουσείο ή χώρος πολιτισμού: ανοίγεται από πολύ νωρίς απέναντι στην κοινωνία και “συνομιλεί” μαζί της, πολύ πριν ανοίξει επίσημα τις πόρτες του. Και ειδικά όταν αυτό γίνεται με άξονα τα παιδιά, έχει πολλαπλή αξία. Γιατί αυτά θα είναι οι μελλοντικοί χρήστες του έργου και όσο νωρίτερα το γνωρίσουν και το αισθανθούν δικό τους, τόσο το καλύτερο.

Επισκεφθήκαμε λοιπόν το έργο και γνωρίσαμε τους τομείς που το σηματοδοτούν σήμερα: το εντυπωσιακό εργοτάξιο, την ανασκαφή που τρέχει παράλληλα, το υπέροχο πάρκο που δημιουργείται και φυσικά, μαθαμε για τον σχεδιασμό των δύο μεγάλων χώρων πολιτισμού που θα στεγάζονται εκεί: την Λυρική και την Εθνική Βιβλιοθήκη των εκατομμυρίων βιβλίων!

Αφορμή και σύνδεση για τα παιδιά μας βέβαια ήταν και η ενασχόληση τους με τους δεινόσαυρους και την παλαιοντολογία, μέσα από την οποία μάθαμε για τις ανασκαφές και για τα ευρήματα που κρύβει η γη. Πήγαμε λοιπόν και για να δούμε πως, ένα μέρος που κρύβει αρχαιολογικούς θησαυρούς, μας τους αποκαλύπτει και παράλληλα εξελίσεται σε κάτι καινούριο.

Φτάσαμε και ανεβήκαμε στην μεγάλη αερογέφυρα, ίσως το τμήμα του έργου που μας εντυπωσίασε περισσότερο!

Εξερευνήσαμε το πάρκο με τα αρωματικά φυτά…

είδαμε την εντυπωσιακή μακέτα…

δημιουργήσαμε καλλιτεχνικά με βάση τα όσα γίνονται εκεί…

αποτυπώσαμε το κτίριο υπό κατασκευή…

γίναμε μέρος του εργοταξίου…

και ατενίσαμε το μέλλον!

Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους του Κέντρου Πολιτισμού και του Ιδρύματος Νιάρχου, που μας υποδέχθηκαν τόσο πρόθυμα, αλλά και που αντιστέκονται στην μιζέρια της εποχής δημιουργώντας μια τόσο μεγάλη κυψέλη πολιτισμού.

Καλά να είμαστε, τα παιδιά του προνηπίου που θα έιναι του χρόνου στο νηπιαγωγείο μας, θα επισκεφθούν άλλες δύο φορές το έργο και θα καταγράψουν την πρόοδο και την εξέλιξη του.

Ειμαστε σίγουροι δε ότι τα επόμενα χρόνια, πολλά όμορφα πράγματα θα κάνουμε και θα ζήσουμε εκεί!

Οφείλουμε

από την Ιφιγένεια Γρινιαράκη

——————————————

Στα σκαλιά καθρεπτίζεται  το φως πού μπαίνει μέσα από τα τζάμια. Η σκιά από τις κουρτίνες φέρνει μέσα στις αίθουσες τον ήχο τις πόλεις και όλη αυτήν την ανησυχία και την νοσταλγία των παιδιών. Οι φωνές τους αγκαλιάζουν και συνδυάζουν όμορφες εικόνες (π.χ. με τον μπαμπά μου έκανα ποδήλατο, με την μαμά μου πήγα σ ένα μουσείο) όπου τις μοιράζονται με τις δασκάλες τους.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να γευτώ την χαρά τους , ακολουθώ τα βήματα τους και ξαναδοκιμάζω να τους απαντήσω όλα αυτά τα γιατί; και τελικά το βλέμμα τους καθρεπτίζεται πάνω στον ήχο της φωνής μου, αυτές οι λέξεις που βγαίνουν από τα χείλια μας πού τα παιδιά τις πιο πολλές φορές τις αντιλαμβάνονται σαν μουσική σαν απλό ήχο, αλλά από τον τόνο της φωνής αντιλαμβάνονται την σιγουριά και την επιβράβευση τους.

Έτσι λειτουργούν, έτσι συνδυάζουν το παιχνίδι τους, την κίνηση τους, την ανεμελιά τους, την ανάμνηση της μυρωδιάς από την μαμά τούς, να προσπαθήσουν να συγκρίνουν μια μοναδική στιγμή αυτή της χαράς, της αγάπης και της μοναδικότητας που έχει το κάθε παιδί. Το κάθε παιδί έχει ένα χρώμα – και εμείς ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να τα γνωρίσουμε αυτά τα χρώματα και να τους δείξουμε πως μπορούν να τα συνδυάσουν και να τα παντρέψουν μεταξύ τους, για να γνωρίσουν τον εαυτό τους και για να μπορούν αργότερα να πάρουν τα ίδια το πινέλο και να ζωγραφίσουν την ζωή που τα εκφράζει και τα γοητεύει.

Χαμογελώ. Και παίρνω δύναμη….

της Τζένης Διαμαντοπούλου

———————————-

Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 2014
10.30 π.μ.

…. Ήρθε η ώρα να κατέβουμε στην αυλή. Κλείνουμε τα φώτα της τάξης, βάζουμε τα μπουφάν μας και κατεβαίνουμε τις σκάλες.

Στα τελευταία σκαλοπάτια πριν την αυλή ακούμε τον ήχο μιας κιθάρας… Βγαίνουμε. Σε έναν κύκλο η Ιφιγένεια με την κιθάρα της, η Αναστασία και τα παιδιά. Η Κωνσταντίνα, η Ελεάννα, η Φοίβη, ο Χρήστος, ο Μάθιου τραγουδούν   «Ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά»…

Χωρίς καμία σκέψη η Ελισάβετ, ο Δημήτρης, η Αρτεμις, η Φοίβη, ο Φίλιππος, ο Διονύσης κάθονται γύρω από τη Ιφιγένεια. Και το ένα τραγούδι φέρνει το άλλο… Ήταν ένα μικρό καράβι, Βγαίνει η βαρκούλα, και ύστερα… Η Συννεφούλα, Τα παιδιά ζωγραφίζουν στο τοίχο, Ο Παλιάτσος. Τα παιδιά είναι εκεί. Ακούν με όλο τους το σώμα. Τραγουδούν με όλο τους το σώμα και ας μην ξέρουν τις λέξεις των τραγουδιών… χορεύουν!

Νιώθω αυτή τη στιγμή τόσο όμορφη… όπως τις φορές που συναντιέμαι με φίλους και καταλήγουμε να τραγουδάμε τα «δικά μας τραγούδια»… Και τότε συμβαίνει κάτι ακόμη πιο όμορφο. Η Φοίβη, σηκώνεται από τον κύκλο και πηγαίνει προς τον Κωνσταντίνο που όλη αυτή την ώρα έχει αποφασίσει να κάτσει πιο μακριά και να παρακολουθεί. Τον πιάνει από το χέρι και τον φέρνει κοντά μας. Κάθονται …ο ένας πλάι στον άλλο.

Χαμογελώ. Και παίρνω δύναμη….

“Ρε συ, αυτά δεν τα καταλαβαίνουν οι μεγάλοι, θα τα καταλάβουν τα παιδιά;”

Εχθές, Τετάρτη 29 Μαίου, έγινε το τελευταίο για εφέτος μάθημα μουσικής στο νηπιαγωγείο μας με τον αγαπημένο μας Χρίστο Παπαγεωργίου. Εγινε απόγευμα, στον κήπο του σχολείου και με παρουσία των γονέων των παιδιών.

Είμαστε πολύ χαρούμενοι και πολύ υπερήφανοι για τα όσα ζήσαμε φέτος με τον Χρίστο. Η ιδέα να κάνει μουσική στα παιδιά του νηπιαγωγείου ήταν ένα εκπαιδευτικό “πείραμα” που αποφασίσαμε από κοινού στην αρχή της χρονιάς, όχι χωρίς τον φόβο της αποτυχίας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα λόγια του, τον περασμένο Σεπτέμβριο: “Ρε συ, αυτά δεν τα καταλαβαίνουν οι μεγάλοι, θα τα καταλάβουν τα παιδιά;”

Και όμως, τα κατάλαβαν υπέροχα! Η αρχική ιδέα ήταν να γίνεται ένα “μάθημα” στο οποίο η μουσική να συνδέεται με την ζωγραφική, τον κινηματογράφο, τον χορό και όλες τις υπόλοιπες τέχνες και κατά την διάρκεια του οποίου τα παιδιά, μαζί με τον Χρίστο, να δημιουργούν τις δικές τους ιστορίες. Στην πράξη, αυτό που έγινε ξεπέρασε τις προσδοκίες μας!

Μαύρο θέατρο στο σχολείο

Από την Ντανιέλα Κράλλη

Πως θα αντιδρούσαν άραγε παιδιά ηλικίας 3 ετών βλέποντας Μάυρο Θέατρο;

Ο ποιος έυκολος τρόπος να απαντήσουμε σε αυτό, είναι φυσικά να δείξουμε Μαύρο Θέατρο στα παιδια! Το κάναμε λοιπόν:

Πρώτα αφηγηθήκαμε στα παιδιά του προ-προνηπίου την ιστορία «Το δέντρο που έδινε» του Σελ Σιλβερστάιν και μετά μοιραστήκαμε τις εμπειρίες μας και τα συναισθήματα μας για τον καλύτερό μας φίλο…

Κάποιοι ηθοποιοί διάλεξαν αυτήν την ιστορία για να την παρουσιάσουν με έναν διαφορετικό τρόπο στους θεατές τους. Την έκαναν θεατρική παράσταση. Μια όχι όμως συνηθισμένη παράσταση….

Μια παράσταση όπου οι ηθοποιοί δεν φαίνονται γιατί πρωταγωνιστές είναι τα αντικείμενα της ιστορίας και η φωνή του αφηγητή. Όλα αυτά μέσα στο σκοτάδι. Λάμπουν και κινούνται έτσι που η ιστορία γίνεται ακόμα πιο μαγική!

Πρώτα λοιπόν είδαμε στην αίθουσα προβολών, που πρώτα φροντίσαμε να κλείσουμε με μαύρα πανιά παράθυρα και χαραμάδες, την ομώνυμη παράσταση από ομάδα επαγγελματιών. Μετά  πήραμε δικά μας αντικείμενα και φτιάξαμε την δική μας ιστορία. Γίναμε ηθοποιοί μαύρου θεάτρου και δώσαμε ζωή σε δύο αστέρια, ένα φιλί, έναν σκύλο, λίγα φύλλα, ένα ουράνιο τόξο…

Παρουσιάσαμε  την ιστορία με την τεχνική του μαύρου θεάτρου ενώ παράλληλα απαντήσαμε ερωτήματα όπως : «που ήταν οι ηθοποιοί, πως πετάνε τα αντικείμενα, πως εξαφανίζονται κτλ»

Παρατηρήσαμε ότι όποιος φορούσε άσπρη μπλούζα φαινόταν όταν περπατούσε πάνω στην σκηνή ,ότι όταν τα αντικείμενα δεν κοιτούσαν προς το μπλε φως δεν φαίνονταν καλά και πως ήταν πιο όμορφη η ιστορία όταν τα αντικείμενα χόρευαν με  την μουσική…

Πειραματιστήκαμε λοιπόν με τα υλικά του μαύρου θεάτρου. Φιγούρες με φλούο χρώμα ,λάμπες blacklight και φυσικά σκοτάδι και μουσική.

Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν και εμείς διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά ότι με σκοτάδι ή με φως τα παιδιά δημιουργούν τα πιο λαμπερά πράγματα. Είναι η ενέργειά τους και η χαρά για την ζωή που τους κάνει να μεταδίδουν τον ενθουσιασμό και την παιχνιδιάρικη διάθεσή τους. Το χαμόγελό τους. Πιο φωτεινό και από το φλούο στο σκοτάδι…

Ευχαριστούμε της συναδέλφους μας και τον δάσκαλό μας στην ΑΝΙΜΑ που μας δάνεισαν απλόχερα τα αντικείμενά τους για να πειραματιστούμε με το παραμύθι μας, και ευχόμαστε καλή επιτυχία και στο δικό τους παραμύθι στις 18 Μαΐου στο Γαλλικό Ινστιτούτο.

Γεια σου μαμά! Ψάχνω τον αδερφό μου τον καρχαρία

 

της Ελένης Γιαννακοπούλου

μουσικού και παιδαγωγού, υπεύθυνης θεατρικού παιχνιδιού στην Dorothy Snot

———————————————————

“Γεια σου μαμά! Ψάχνω τον αδερφό μου τον καρχαρία” λέει μια δαγκωμένη φέτα ψωμί σε σχήμα καρχαρία ενώ κολυμπάει στη θαλάσσια επιφάνεια του τραπεζιού την ώρα του μεσημεριανού μας γεύματος. Τσουπ! Να ‘σου ξεπροβάλλει η μαμά φάλαινα – μια λιγότερο δαγκωμένη φέτα ψωμί- : “Γειά σου παιδί μου! Δεν είδα τον καρχαρία, μήπως….”

“Ωωωωω.. ένα μεγάλο κύμα έρχεται!! Χραπ. Πάει…” -το ψωμάκι φαγώθηκε από το μεγάλο κύμα στόμα-.

Κάπως έτσι μετά τις πρώτες μπουκιές και αφού έχουν περάσει οι μεγάλες πείνες, τα ψωμάκια μας γίνονται φάλαινες, γίνονται μαμά και μπαμπάς, μερικές φορές δέντρα, λουλούδια. Όλα φυσικά έχουν μιλιά και εμψυχώνονται υπέροχα από τα παιδιά. Καθημερινά, έτσι απλά τα παιδιά από το ελάχιστο δημιουργούν ιστορίες, εκφράζονται, συνεργάζονται, πειραματίζονται, ανακαλύπτουν, προβληματίζονται μα και δίνουν λύσεις.

Το κουκλοθέατρο είναι άραγε μόνο διασκέδαση για τα παιδιά;;

Η κατασκευή κούκλας είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία όπου τα παιδιά διερευνούν τα υλικά, πειραματίζονται, καλλιεργούν την αισθητική τους, “γεννούν”.

Η εμψύχωση δε, για τα παιδιά είναι κάτι απλό, φυσικό και λυτρωτικό πολλές φορές καθώς εκφράζονται, μεταθέτουν τις δικές τους ανησυχίες και προβληματισμούς στο λόγο των κουκλών. Όρισμένες φορές τα παιδιά “κρύβονται” πίσω από την κούκλα που δίνει λύση στην διστακτικότητά τους για έκθεση.

Μα και ορισμένοι στόχοι ενός εκπαιδευτκού ποιοί είναι;.

Τα παιδιά να εκφράζονται, να συνεργάζονται, να πειραματίζονται, να διερευνούν και να ανακαλύπτουν τον κόσμο γύρω τους, να κατανοούν με εμπειρικό τρόπο το περιβάλλον τους.

Εργαλείο λοιπόν η κούκλα στα χέρια του εκπαιδευτικού και ευκαιρία για παιχνίδι και φαντασία στα χέρια των παιδιών.

Άλλωστε τα παιδιά είναι γεννημένα κουκλοπαίκτες.

Ας τα παρατηρήσουμε λοιπόν!

τα προνήπια στο ατελιέ του Σπ. Βασιλείου

Στις 20 Μαρτίου τα προνήπιά της Dorothy Snot επισκέφθηκαν το σπίτι – μουσείο του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου.
Πινέλα, καβαλέτο, παλέτες, πολλά βιβλία και αντικείμενα έμπνευσης του καλλιτέχνη, όπως η παλιά ραπτομηχανή, έδιναν μια μοναδική ατμόσφαιρα στο χώρο και μια ζωντανή εικόνα στην έννοια μουσείο. Εκεί τα παιδιά ερεύνησαν, πως ο καλλιτέχνης αναπαριστά-συμβολίζει στοιχεία των καιρικών φαινομένων. Επίσης, παρατήρησαν και σχολίασαν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, -χρώμα, σχέδια, υλικά- έργων τέχνης αλλά και στοιχεία που δεν είναι εμφανή, όπως θερμοκρασία, ιδέες και συναισθήματα… Το ενδιαφέρον των παιδιών ήταν μεγάλο, ιδιαίτερα για τον πίνακα, που σχολιάζουν στο video, με τίτλο: «Οι εγγονές και οι ζωγραφιές τους» έργο ακρυλικό με κολάζ πάνω σε μουσαμά. Αυτή η τεχνική σύνθεσης χρώματος και αντικειμένων μας ενθουσίασε γι’ αυτό σύντομα θα τη δοκιμάσουμε και θα πειραματιστούμε!

“Τα παιδιά είναι ανοιχτά στις νέες ιδέες, δεν έχουν προκαταλήψεις, είναι έτοιμα να δεχτούν ό,τι θέμα τους δώσεις, αρκεί να μην βαρεθούν”

(συνέντευξη που πρωτοδημοσιεύτηκε στο protagon και την βρήκαμε στο blog της Βασιλικής Νευροκοπλή)

Η Ξένια Καλογεροπούλου είναι παιδί. Ένα αιώνιο παιδί. Με την απλότητα, την ειλικρίνεια, την αγνότητα, ίσως-ίσως και την αφέλεια ενός παιδιού. Κάποιοι άνθρωποι, όσο και να μεγαλώσουν, δεν ‘μεγαλώνουν’. Το πιο σημαντικό για κάποιον είναι να του ευχηθείς να παραμείνει παιδί. Στην Ξένια Καλογεροπούλου οι ευχές πάνε περίπατο γιατί είναι περιττές. Η συζήτηση μας έγινε εν ακροάσει θεατρόφιλου κοινού παιδιών στο θέατρο «Μικρή Πόρτα». Τι όμορφη λέξη! «Πόρτα»! Ανοίγεις και μπαίνεις. Ελάτε, γυρίστε το χερούλι, σπρώξτε την ‘πόρτα’ και πάμε παρέα να συναντήσουμε τον μαγικό κόσμο της Ξένιας.

Τι έχετε μάθει από τα παιδιά;
«Μου μαθαίνουν ακόμα πολλά και στο θέατρο και στο εργαστήρι. Τα παιδιά σε βοηθούν να ανακαλύπτεις πράγματα, να ψάχνεσαι και να βλέπεις, Είσαι αλλιώς  ανοιχτός, όταν έχεις διαρκή επαφή με τα παιδιά».

«Οδυσσεβάχ» τότε.
«Στον Οδυσσεβάχ είχα ένα τεράστιο θέμα γιατί ό,τι είχα στο μυαλό μου ήθελα να καταγραφεί σε σενάριο, αλλά δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το γράψω εγώ. Αρχική πρόθεση ήταν να φτιάξω την ιδέα και εν συνεχεία να το δώσω σε άλλο συγγραφέα. Μετά δεν ήθελα να το δώσω γιατί κανείς δεν θα έκανε ό,τι ακριβώς είχα στο μυαλό μου. Έτσι το ‘έγραψα μόνη μου με αποτέλεσμα άλλες φορές να είμαι περήφανη για τον εαυτό μου και άλλες να πιστεύω πωςουν βλάκας. Το καταπληκτικό πάντως ήταν ότι, όπου φανταζόμουν ότι θα γελάσουν τα παιδιά, τα παιδιά γελούσαν και όπου περίμενα ότι θα είναι αμίλητα έμεναν σιωπηλά. Δηλαδή, σε κάθε στιγμή του έργου προέβλεπα τι θα συνέβαινε. Για αυτό και θεωρώ ότι ο Οδυσσεβάχ έχει 40αρίσει, γιατί τότε που πρωτοξεκίνησα να τον γράφω βρέθηκε ένας δικός μου δρόμος».

Ταξίδι στον Χρόνο μέσα από την Τέχνη

Στα πλαίσια του κύκλου δραστηριοτήτων του Δήμου Αθηναίων με τίτλο ” Η Πόλη Ανοίγεται στα Παιδιά” επισκεφθήκαμε την έκθεση “Ταξιδεύοντας στον Χρόνο μέσα από την Τέχνη“ που έχει οργανώσει η εικαστικός Χριστίνα Νάκου στο Κέντρο Τεχνών του δήμου, στο Πάρκο Ελευθερίας.

Όλα τα έργα της έκθεσης είναι φτιαγμένα από παιδιά του δημοτικού σχολείου και συνθέτουν ένα πραγματικά συναρπαστικό ταξίδι μέσα στον Χρόνο και στην Ιστορία της Τέχνης, όπως το γέννησε η φαντασία των παιδιών, από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα.

Αφού πρώτα θαυμάσαμε τα έργα, ορισμένα από τα οποία έιναι πραγματικά εξαιρετικής έμπνευσης (λατρεψαμε το κολάζ με τα “διακοσμημένα” κεφάλια αρχαίων αγαλμάτων!), η Χριστίνα μας έδωσε ένα μεγάλο ρολό χαρτί και τα παιδιά μας έφτιαξαν με αυτό το δικό τους μαγικό χαλί, μέσο απαραίτητο για να ταξιδέψουν στον χρόνο και στον χώρο της διαχρονικής καλλιτεχνικής δημιουργίας!

Χριστίνα σε ευχαριστούμε, περάσαμε υπέροχα! Εξαιρετική πρωτοβουλία, προλαβαίνετε να πάτε και ΄σεις (έως την Κυριακή 9/9).

τι είδε η Dorothy στην Χίο που πήγε;

…είδε άλογα στον δρόμο για τα Αυγώνυμα και γιαγιάδες να κουβεντιαζουν στα Μεστά…

…είδε τις “Παραμυθοκόρες” να αφηγούνται στα Πατρικά…

…και τους “Τρίφωνο” να τραγουδάνε μια μαγική βραδυά κάτω απ’ την πανσέληνο…

…έκανε νέους φίλους στην Βολισσό, περιεγάστηκε από κοντά τα Μαστιχόδεντρα και απόλαυσε το σούρουπο στα Μαύρα Βόλια…

…ταξίδεψε μέχρι τα ηρωικά Ψαρά και καθάρισε από τα σκουπίδια την παραλία…

…και άλλα πολλά, και με μια λέξη το καταευχαριστήθηκε!

ο υπεροχος κύριος Θεοδωρίδης

Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του σχολείου είναι και η επαφή με τους γονείς των παιδιών, καθένας από τους οποίους φυσικά έχει και την δική του διαφορετική προσωπικότητα.

Στην Dorothy Snot έχουμε την τύχη να έχουμε πολλούς μπαμπάδες και πολλές μαμάδες που είναι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού. Ενας από αυτούς είναι και ο μπαμπάς της Ιλάειρας, ο ζωγράφος-εικαστικός Βαγγέλης Θεοδωρίδης.

Τον Βαγγέλη, πέραν του ότι τον αγαπάμε γιατί μας ζωγράφισε με μεγάλη του χαρά τα σκηνικά της καλοκαιρινής μας γιορτής (Βαγγέλη σε ευχαριστούμε πολύ!!!), τον παρακολουθούμε με πολύ ενδιαφέρον να δημιουργεί πρωτοποριακά έργα – τρισδιάστατα κολλάζ, συνδυάζοντας το ξύλο με διάφορα ευτελή, καθημερινά υλικά. Το τελικό αποτέλεσμα νομίζουμε ότι ισορροπεί με μεγάλο ενδιαφέρον αναμεσα στο κλασικό και στο υπερ-μοντέρνο, κάνοντας παράλληλα αναφορές στην λαϊκή μας παράδοση… 

Αυτή την εποχή μάλιστα ο Βαγγέλης συμμετέχει με έργο του στην έκθεση Αgainst All Odds Project: Ηθική / Αισθητική στο Μουσείο Μπενάκη, η οποία διαρκεί έως την 31η Ιουλίου. Προλαβαίνετε να πάτε, νομίζουμε ότι έχουν ενδιαφέρον τόσο οι εγκαταστάσεις που έχουν κάνει οι καλλιτέχνες, όσο και η όλη σύλληψη της έκθεσης.