ο κύκλος των αυριανών ποιητών

 

από την Χαριτίνη Σταυρουλάκη

Το τελευταίο πρότζεκτ της σχολικής περιόδου 2011-12 στην τάξη των προνηπίων (Ιούλιος ’12)

 

——————————————————————————————————-

“Μια φορά στα χίλια χρόνια, του πελάγου τα τελώνια

μες στα σκοτεινά τα φύκια, μες στα πράσινα χαλίκια……”

Οι ομοιοκαταληξίες και το ιδιαίτερο συνταίριασμα των λέξεων που κάνει ο Ελύτης στα ποιήματά του, μας έδωσαν ώθηση να επεξεργαστούμε κάποια από αυτά, τα πιο “καλοκαιρινά”! Μετρήσαμε τις στροφές τους και φτιάξαμε λεξιλόγιο με τις λέξεις που μας άρεσαν μέσα από το ποίημα. Βρήκαμε τις ομοιοκαταληξίες, κάναμε αλλαγές σε αυτές και αντικαταστήσαμε κάποιες λέξεις με άλλες δικές μας. Φανταστήκαμε υπέροχες εικόνες ακούγοντας το ποίημα με κλειστά τα μάτια και τις αποτυπώσαμε στο χαρτί. Παίξαμε όμορφα παιχνίδια με τις λέξεις και φτιάξαμε κι εμείς ομοιοκαταληξίες, όπως:

βιβλίο – θρανίο (Κωστής)

βιβλίο – σχολείο (Γιώργος )

σεντόνι – σκόνη (Ανθή)

σκεπή – βροντή  (Νεφέλη)

τυρί – χαρτί (Αλκίνοος)

βραχιόλι – φακιόλι (Βασίλης)

φακός – κακός (Αλέξανδρος)

λέω – κλαίω (Νεφέλη)

                                                                                                                                                                                                            Μετά, είπαμε να ενώσουμε όλες αυτές τις ομοιοκαταληξίες και να φτιάξουμε ένα δικό μας ποίημα…

Eτσι γράψαμε:

Και φυσικά αποφασίσαμε την επόμενη μέρα να καλέσουμε τους φίλους μας από τη διπλανή τάξη για να τους “διαβάσουμε” τα ωραία ποιήματα του Ελύτη που επεξεργαστήκαμε – αλλά και το δικό μας!

είθε αυτά τα χριστούγεννα να βρούμε άστρο λαμπρό

το μεγάλο ερώτημα της ζωής

2011, έτος Οδυσσέα Ελύτη

η υπέροχη ποίηση του Ελύτη δεμένη με πανέμορφες εικόνες, από μια μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου. Μπράβο!

Τι θα πει αγαπη για καποια παιδια?

(πάρα πολύ καλό, το βρήκαμε στο childit!)

Ρεβεκκα (8 χρονων)- ” Οταν η γιαγια μου ποναει και δεν μπορει να σκυψει για να βαψει τα νυχια των ποδιων της, ο παππους μου της τα βαφει παρ’ολο που τον πονανε κι εκεινον τα χερια του. Αυτο ειναι αγαπη”

Βασιλης(4 χρονων)- ” Οταν καποιος σε αγαπαει ο τροπος που λεει το ονομα σου ακουγεται διαφορετικος. Ξερεις οτι το ονομα σου ειναι ασφαλες στο στομα του”

Καρλος (5χρονων)-“ Οταν το κοριτσι φοραει το αρωμα του κι το αγορι φοραει το aftershave του και βγαινουν βολτα και μυριζονται.”

Χρυση(6 χρονων)-“Αγαπη ειναι οταν βγαινεις εξω να φας και δινεις σε καποιον τις πιο πολλες απο τις πατατες τηγανιτες σου, χωρις να τον κανεις να σου δωσει για ανταλλαγμα τις δικες του.”

Δεκαέξι άνυδρα χρόνια…

…συμπληρώθηκαν κιόλας από την ημέρα που μας αποχαιρέτησε ο Μάνος Χατζιδάκις.  Δεν αντέχεται τόση απώλεια..

 

“Είμαι ο Λαχειοπώλης του Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά και αγγέλους”

(αναδημοσιευμουμε το ιδιο ποστ με περυσι, τετοια μερα. Καθε χρόνο, όλο και πιο έντονη είναι η απουσία του…..)

η λιποταξία της χιονάτης

Το γραμμα που λειπει

Φοβήθηκε η χρυσόσκονη.

Τι κι αν στολίζει καθε χρονο το δεντρο.

Αρκει ένα φύσημα

και παει

δεν χρειάζεται καν

να περάσει ο καιρός.

Σκορπά προτού τα υπόλοιπα

στολίδια ανέβουν στο ράφι

ποτέ της δεν έχει φτάσει μέχρι το πατάρι

δεν είχε ποτέ μια τόση δα

θεσούλα σταθερή…..

.
.

Η καλή ποίηση εξαγνίζει. Και η ποίηση της  αγαπημένης μας Ελένης Γκίκα είναι όαση μέσα στην άνυδρη πραγματικότητα. Μην στερήσετε από τον εαυτό σας αυτό το πολύτιμο δώρο…..

το βαλς των χαμενων ονειρων

υπεροχη μουσικη, υπεροχες εικονες….

Είτανε μια γριά απ΄τη λιβύη

————————————————–

Είτανε μια κοπέλα απ’ το Καλαμάκι

που ψάρευε αχινιούς με το καμάκι.

Μα ξάφνου ένα γουρούνι

της μπήκε στο ρουθούνι

και πνίγηκε η κοπέλα άπ’ το Καλαμάκι.

 ————————————————–

Είτανε μια γριά απ’ τη Λιβύη

που διάβαζε του Πλούταρχου τσοι βίοι

Σαν ετέλειωνε έναν τόμο

τον επέταγε στον δρόμο –

Τούτη η σχολαστικιά π’ τη Λιβύη.

————————————————-

 

Δύο από τα  παιδικά ποιήματα  (limericks) του Γιώργου Σεφέρη

 

Ονειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού στην οδό Ιπποκράτους…

Η μικρή μας δημόσια συνεισφορά στο Ετος Ρίτσου.

Ισως τελικά καταφέραμε να ομορφύνουμε ένα κλικ τον μουντό δρόμο…

Περισσότερα, την Τρίτη 16 Ιουνίου 2009,  στις 7.30 μμ!

Το Πρώτο Σκαλί…

“Το πρώτο σκαλί“, ποίημα του Κων/νου Καβάφη διαβασμένο εδω από τον Γιάννη Τσαρούχη

Ὄνειρο καλοκαιρινοῦ μεσημεριοῦ

( 2009,  ετος  Γ. Ριτσου)

Χτὲς βράδυ δὲν κοιμήθηκαν καθόλου τὰ παιδιά. Εἴχανε κλείσει ἕνα σωρὸ τζιτζίκια στὸ κουτὶ τῶν μολυβιῶν, καὶ τὰ τζιτζίκια τραγουδοῦσαν κάτου ἀπ’ τὸ προσκεφάλι τους ἕνα τραγούδι ποὺ τὸ ξέραν τὰ παιδιὰ ἀπὸ πάντα καὶ τὸ ξεχνοῦσαν μὲ τὸν ἥλιο.

Χρυσὰ βατράχια κάθονταν στὶς ἄκρες τῶν ποδιῶν χωρὶς νὰ βλέπουν στὰ νερὰ τὴ σκιά τους. κι ἤτανε σὰν ἀγάλματα μικρὰ τῆς ἐρημιᾶς καὶ τῆς γαλήνης.

Τότε τὸ φεγγάρι σκόνταψε στὶς ἰτιὲς κι ἔπεσε στὸ πυκνὸ χορτάρι.

Μεγάλο σούσουρο ἔγινε στὰ φύλλα.

Τρέξανε τὰ παιδιά, πῆραν στὰ παχουλά τους χέρια τὸ φεγγάρι κι ὅλη τη νύχτα παίζανε στὸν κάμπο.

Τώρα τὰ χέρια τους εἶναι χρυσά, τὰ πόδια τους χρυσά, κι ὅπου πατοῦν ἀφήνουνε κάτι μικρὰ φεγγάρια στὸ νοτισμένο χῶμα. Μά, εὐτυχῶς, οἱ μεγάλοι ποὺ ξέρουν πολλά, δὲν καλοβλέπουν. Μονάχα οἱ μάνες κάτι ὑποψιάστηκαν.

Γι᾿ αὐτὸ τὰ παιδιὰ κρύβουνε τὰ χρυσωμένα χέρια τους στὶς ἄδειες τσέπες, μὴν τὰ μαλώσει ἡ μάνα τους ποὺ ὅλη τη νύχτα παίζανε κρυφὰ μὲ τὸ φεγγάρι.