“Το σχολείο έκανε αυτό που υποσχέθηκε: βοήθησε τις κάμπιες να γίνουν οι πεταλούδες που έκρυβαν μέσα τους”

Πριν από 11 χρόνια, εντελώς τυχαία, αντίκρυσα στην Ιπποκράτους την παράξενη εικόνα μιας γελαστής κάμπιας με κόκκινα τακούνια. Το όνομά της ήταν ακόμα πιο περίεργο κι άγνωστο για μένα. Έψαξα και διάβασα την ιστορία του Αύγουστου Κορτώ κι ενθουσιαστηκα. Λίγες μέρες μετά, φορτωμένη με αμέτρητα ΔΕΝ για τις δυνατότητες του μεγάλου μας γιου, πέρασα την πόρτα που οδηγούσε στην πιο όμορφη αυλή του κέντρου της Αθήνας. Η Dorothy ήταν τότε μικρούλα, αλλά τα πολύχρωμα κουρελάκια, οι κορδέλες και τα πραγματικά παιδικά έργα που τη στόλιζαν, έδειχναν πως εκεί γινόταν κάτι σπουδαίο. Η Ντανιέλα -που στα μάτια των παιδιών μου είναι πάντα μια νεράιδα- δεν τρόμαξε από όσα της είπαμε. Μας δέχθηκε και από τότε ξεκίνησε για μας μια εποχή θαυμάτων.

Στις αγκαλιές των ανθρώπων αυτών μεταμορφώθηκαν και τα πέντε παιδιά μας – ακόμα και το μικρότερο πρόλαβε να αλλάξει από μωρό σε ανθρωπάκι. Το σχολείο έκανε αθόρυβα και με συνέπεια αυτό που υποσχέθηκε: βοήθησε τις κάμπιες να γίνουν οι πεταλούδες που έκρυβαν μέσα τους.

Ο Παντελής που φέτος ξεκινά στο Γυμνάσιο, στα δύσκολα ανοίγει τον φάκελο με τις εργασίες του Νηπιαγωγείου! H Δανάη έχει πάντα κρεμασμένη στο γραφείο της την ταυτότητα του παλαιοντολόγου που έφτιαξε κάποτε με τη Χαριτίνη και τη Νεφέλη, ο Διονύσης καμαρώνει ακόμα για το γλυπτό του Ποσειδώνα που έφτιαξε μετά τη γνωριμία με τη σπουδαία Ναταλία Μελά, η Μαρίνα που ο κορονοιός σημάδεψε τη χρονιά του Νηπιαγωγείου έμαθε να διαβάζει χωρίς να της δείξουμε τίποτα (νωρίτερα από όλα τα αδέρφια της) και θεωρεί το δάσος της Καισαριανής το πιο όμορφο μέρος του κόσμου κι η Μαριλένη τρέχει χαρούμενη κάθε πρωί να πάρει την τσάντα της και να ξεκινήσει για το σχολείο.

Μέσα σε τούτα τα 11 χρόνια οι ζωές μας άλλαξαν πολύ. Μεγαλώσαμε, αποχαιρετήσαμε  αγαπημένους ανθρώπους, κερδίσαμε και χάσαμε αμέτρητες μάχες κι η Dorothy ήταν πάντα η σταθερά μας. Κι εκείνη μεγάλωσε κι ωρίμασε, έκρυψε τα κόκκινα τακούνια, απέκτησε μεγαλύτερο χώρο, περισσότερους ανθρώπους κι άλλαξε τη ζωή πολλών οικογενειών. Της χρωστάμε αξέχαστα απογεύματα με γιορτές στην αυλή του σχολείου, στην Τεχνόπολη, στο Βios, στην αυλή του Μουσείου Μπενάκη, στο δάσος της Καισαριανής, στο ΟΑΚΑ. Της χρωστάμε φοβερές μέρες συνύπαρξης παιδιών και γονιών. Της χρωστάμε μια ολόκληρη γειτονιά, αφού για χάρη της μετακομίσαμε. Της χρωστάμε την Πλεύση που ο αποχαιρετισμός της μας είναι εξίσου δύσκολος. Της χρωστάμε τους φίλους μας, φίλους σπουδαίους που τα παιδιά μας μεγάλωσαν μαζί. Και πάνω από όλα, της χρωστάμε την πίστη στα θαύματα.

Για όλα αυτά και για άλλα τόσα που δεν μπορούμε να περιγράψουμε την αποχαιρετούμε με πολύ μεγάλη συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη. Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας! Αναστασία, Μαρία, Νίκη, Δέσποινα, Ευαγγελία, Τζένη, Ειρήνη, Νεφέλη, Κατερίνα, Χαριτίνη, Ιωάννα, Χρύσα και Σταυρούλα , κυρία Ρούλα που οι γεύσεις σας παραμένουν άφταστες, κύριε Γιάννη και κύριε Γιώργο σας θεωρούμε οικογένεια.

Ντανιέλα και Γιάννη, σας ευχαριστούμε πολύ για όλο αυτό το μοναδικό ταξίδι. Μας ανοίξατε την πόρτα του σχολείου σας και μας επιτρέψατε να γίνουμε κοινωνοί της πιο μαγικής παιδικής ηλικίας. Καλή συνέχεια στη σπουδαία δουλειά σας και καλή αντάμωση σε καιρούς φωτεινότερους. Δηλώνουμε και οι 7 περήφανα Dorotheans κι αυτό είναι τίτλος τιμής!

Με όλη μας την αγάπη!

Μανόλης, Χρυσούλα, Παντελής, Δανάη, Διονύσης, Μαρίνα, Μαρία-Ελένη

(Η πραγματική αμοιβή για ένα σχολείο έρχεται όταν μια οικογένεια που είναι κοντά σου για έντεκα συνεχόμενα χρόνια, νοιώθει την ανάγκη να σε αποχαιρετήσει αυθόρμητα με ένα συγκινητικό και όμορφο κείμενο.

Χρυσούλα & Μανόλη, ήταν μεγάλη τιμή για το σχολείο η αγάπη & η αφοσίωσή σας.

Μας εμπιστευθήκατε πέντε παιδιά και γίνατε αναπόσπαστο και θεμελιώδες κομμάτι της Dorothean κοινότητας. Θα σας νοιώθουμε πάντοτε οικογένεια. Ενα τεράστιο ευχαριστώ για όσα ζήσαμε μαζί και άπειρες ευχές για ένα υπέροχο και λαμπρό μέλλον!)

“Αν δοκιμάσεις έτσι, ίσως τα καταφέρεις !”

του Σεραφείμ Σεραφετεινίδη

«Λοιπόν παιδιά εδώ είμαστε» είπα και άφησα το μπαούλο της εκδρομής στο έδαφος, δίπλα στις ρίζες ενός μεγάλου δέντρου.

«Βλέπετε αυτό το κόκκινο κουτί;», είπα δείχνοντας την πυροσβεστική φωλιά στο βάθος, «από εκεί και μέχρι το μικρό τοιχάκι που περιβάλλει αυτό το δάσος μπορούμε να παίξουμε, να τρέξουμε, να χοροπηδήξουμε και γενικά ο καθένας να ασχοληθεί με ότι του τραβάει περισσότερο το ενδιαφέρον. Έχετε το νου σας γιατί εδώ τριγύρω μπορεί να συναντήσετε αντικείμενα με περίεργα σχήματα, διαφορετικά χρώματα, και σίγουρα κάποια που ίσως δεν έχετε ξανααντικρύσει. Αν βρεθείτε μπροστά σε κάτι τέτοιο φωνάξτε τους φίλους σας κοντά. Ίσως κάποιος το βρει το ίδιο ενδιαφέρον με εσάς. Σε περίπτωση που κάποιος τα χρειαστεί για την εξερεύνηση του, έχω φέρει μαζί μου δύο χοντρά και δύο πιο λεπτά σχοινιά. Θα τα αφήσω εδώ. Πάμε τώρα όλοι μαζί να «περπατήσουμε» τα όρια του χώρου που θα παίξουμε και αμέσως μετά μπορείτε να ξεκινήσετε το παιχνίδι!».

Αφού περπατήσαμε και τρέξαμε πάνω στα όρια που θέσαμε για το παιχνίδι, δόθηκε το σύνθημα και τα παιδιά έφυγαν προς όλες τις διαφορετικές κατευθύνσεις.

Τώρα έβλεπες παιδιά να τρέχουν ανάμεσα στα δέντρα, να ξαπλώνουν σε λόφους από πεσμένα φύλλα και να χαζεύουν τα κλαδιά μετρώντας τα και ψάχνοντας να βρουν ποιο είναι πιο μεγάλο. Κάποιοι είχαν μετατρέψει τις αχρείαστες πια ζακέτες τους σε τόπο συγκέντρωσης παράξενων λουλουδιών και πολύχρωμων φύλλων ενώ κάποιοι άλλοι γέμιζαν τις τσέπες τους με πετρώματα – θησαυρούς που όπως είπε ο Δ.: «…είναι υπερπολύτιμοι λίθοι. Εδώ γύρω έχει πολλούς και πρέπει να τους ανακαλύψουμε όλους…».

Τρία παιδιά, δίπλα στον κορμό ενός μεγάλου δέντρου, προσπαθούσαν να δέσουν τη μια άκρη του σχοινιού γύρω του διαφωνώντας για τον τρόπο με τον οποίο ο κόμπος θα ήταν πιο ανθεκτικός και προσπαθώντας παράλληλα να βρουν λύση που θα εξυπηρετούσε και τους τρεις: «αν θέλεις να είναι σφιχτός πρέπει να τραβήξεις αυτήν την άκρη και να περάσεις το σκοινί μέσα από εδώ», με το φίλο του να απαντάει «εγώ νομίζω πως πρέπει πρώτα να δέσεις πολύ το δέντρο γύρω γύρω και μετά να κάνεις τον κόμπο! Έτσι θα είναι σίγουρο ότι δε θα λυθεί ποτέ».

Λίγο πιο πέρα και κάτω από ένα ψηλό δέντρο, δύο παιδιά είχαν κάνει το σχοινί λάσο και ενώ προσπαθούσαν δεκάδες φορές να το περάσουν γύρω από ένα κλαδί που βρισκόταν λίγο πιο πάνω από τα κεφάλια τους έλεγαν ο ένας στον άλλο: «…όταν το περάσω από πάνω να είσαι έτοιμος να το αρπάξεις. Μόλις το αρπάξεις τράβα το και θα το τραβήξω κι εγώ… Ναι ναι ! Να τραβάμε ο ένας τον άλλο!».

Κάποιοι άλλοι με χωμένα τα κεφάλια τους μέσα σε έναν θάμνο παρατηρούσαν με απόλυτη προσήλωση εκείνη την κοινωνία σαλιγκαριών που: «…είναι πάρα πολλά μαζί. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσα σαλιγκάρια μαζεμένα!». Και ως συνέπεια της παρατήρησης, η αμέσως επόμενη συζήτηση περί φροντίδας: «να τους φτιάξουμε ένα σπίτι» και «εγώ θα φέρω φύλλα και καρπούς να τα ταΐσω γιατί τώρα με τη βροχή μπορεί να δυσκολεύονται να κινηθούν!». Η συζήτηση συνεχίστηκε για το κατά πόσο μπορούν τα σαλιγκάρια να μασήσουν τους καρπούς, αν έχουν δόντια και πώς να μοιάζουν αυτά και κάπου εκεί κατάλαβα πως έπρεπε να τους αφήσω στο στοχασμό τους ανενόχλητους και απερίσπαστους.

Οι δυνατές φωνές κάποιων επίδοξων εντομολόγων που καλούσαν τους φίλους τους να δουν εκείνη την φοβερή ανακάλυψη που ήταν «κολλημένη» πάνω στο δέντρο, ήταν αυτές που τράβηξαν τώρα την προσοχή μου. Επρόκειτο για εκείνα τα κουκούλια τζιτζικιών που ανακάλυψαν πάνω στους φλοιούς των μεγάλων κορμών και που «..έμοιαζαν με σφήκες αλλά δεν πολυήταν και σφήκες γιατί οι σφήκες δεν έχουν κουκούλι». «Ναι αλλά έχουν κεντρί, δεν το βλέπετε;». «Εμένα πάντως μου θυμίζουν αυτά τα κέρινα ομοιώματα όπως σε εκείνο το μουσείο με τους διάσημους». «Να πάρουμε ένα – δύο μαζί μας να τα δείξουμε και στους φίλους μας στο σχολείο! Θα ξετρελαθούν!».

Στη συνέχεια, και ενώ ο συνειρμός με τα κέρινα ομοιώματα και τα κουκούλια γυρνάει στο μυαλό μου και με έχει αφήσει με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο, βλέπω έναν από τους μικρούς μου φίλους, τον Κ., να προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο. Πάω κοντά, στέκομαι και τον κοιτώ. Ανεβαίνει λίγο, γλιστράει, ξαναπροσπαθεί, σπρώχνει με τα πόδια αλλά μάταια. Ενώ «κρατιέμαι» να μην δώσω κάποια συμβουλή που είτε θα του παρέχει μια έτοιμη λύση είτε θα του αποσπάσει την προσοχή και πιέζομαι να μην παρέμβω με οποιονδήποτε άλλο τρόπο που αντί να βοηθήσει, περισσότερο θα αποσυντονίσει την προσπάθεια, εκείνος αντιλαμβάνεται την παρουσία μου και λέει:

– “Σεραφείμ δε μπορώ να σκαρφαλώσω!”

Κατάλαβα ότι είχα ήδη παρέμβει χωρίς να πω λέξη. Δεν πτοήθηκα όμως και απάντησα:

– “Σε παρατηρώ και κάνεις πραγματικά μια σπουδαία προσπάθεια.”

– “Προσπάθησα αλλά νομίζω δεν θα τα καταφέρω.”

– “Δοκίμασε να πιαστείς πρώτα από αυτό το κλαδί που έχεις δίπλα σου και μετά να προχωρήσεις με τα πόδια σου, ακούστηκε μια φωνή από πίσω.” Η φίλη μου η Ε. η οποία ήταν ήδη σκαρφαλωμένη στο διπλανό δέντρο είχε καθίσει σε ένα κλαδί και έδειχνε με τεντωμένο δάχτυλο τη σανίδα σωτηρίας του Κ..

– “Σε αυτό;” είπε ο Κ. δείχνοντας το κλαδί που είχε πλάι του.

– “Ναι σε αυτό. Πιάσου εκεί και θα τα καταφέρεις!”

Με κοιτάει διστακτικά και τότε παίρνω την απόφαση και του λέω: «Να σου πω την αλήθεια το κλαδί αυτό μου φαίνεται αρκετά γερό και επειδή παρατηρώ την προσπάθεια σου εδώ και λίγα λεπτά νομίζω πως μπορείς να τα καταφέρεις».

Ο Κ. προσπάθησε και ξαναπροσπάθησε, άρχισε να φοβάται, το εξέφρασε στους φίλους του που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται κάτω από το δέντρο και μοιράζονταν πλέον την αγωνία του, εκείνοι τον προέτρεπαν να συνεχίσει να δοκιμάζει μέχρι που η προσωπική του βοηθός κατέβηκε από το δικό της δέντρο, του ζήτησε να κατέβει και αμέσως σκαρφάλωσε στο δικό του με τον τρόπο που του είχε υποδείξει. «Να, έτσι ανέβα και θα τα καταφέρεις», είπε και συνέχισε το παιχνίδι της. Ο Κ. ξανασκαρφάλωσε βήμα βήμα όπως ακριβώς του υπέδειξε η Ε. χωρίς να σκεφτεί αυτή τη φορά παραπάνω.

Η επικείμενη βοήθεια μου είχε ήδη ξεχαστεί. Ο Κ. είχε βρει τη βοηθό του η οποία έδινε – απολύτως δικαιολογημένα – οδηγίες, καθώς είχε εμπράκτως αποδείξει πως ήταν η πλέον κατάλληλη για να τη συγκεκριμένη δουλειά. Ο ρόλος μου περιορίστηκε για ακόμη μια φορά στο να χαμογελάσω και να προχωρήσω παρακάτω.

Αυτές οι μέρες στο δάσος είναι πολύ διδακτικές πρωτίστως για τα παιδιά αλλά σίγουρα και για εμάς τους μεγάλους. Είναι η απόδειξη πως τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να σκεφτούν, να αναλύσουν, να συζητήσουν να καταλήξουν σε λύσεις χωρίς την παρέμβαση του επαΐοντα ενήλικα και με αυτόν τον τρόπο, να έρθει τελικά η κατάκτηση καινούργιων γνώσεων και ικανοτήτων.

Τα παιδιά μπροστά στα μάτια μου συνεργάζονταν με τους συμμαθητές τους, ανέλυαν το ρίσκο της κάθε τους δράσης, δοκίμαζαν τις ικανότητες τους αλλά και δοκιμάζονταν συνεχώς σε διαφορετικές καταστάσεις, βρίσκονταν σε μια διαδικασία να σκέφτονται δημιουργικά ως προς τις λύσεις των φαινομενικών και πραγματικών προβλημάτων που παρουσιάζονταν ενώ ταυτόχρονα κινούνταν στο απρόβλεπτο και παράλληλα γεμάτο προκλήσεις πεδίο του δάσους. Με λίγα λόγια ανακάλυπταν τους τρόπους να ρυθμίζουν το παιχνίδι τους, να φέρνουν το περιβάλλοντα χώρο στα μέτρα τους, αναγνωρίζοντας τα όρια και τους περιορισμούς του και κάθε φορά, όσο περισσότερα ρίσκα έπαιρναν, τόσο περισσότερο επιτύγχαναν να ρυθμίζουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους.

Σε όλη αυτή την απόσταση που διήνυσα και παρατηρούσα τα παιδιά δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές που ήθελα να παρέμβω είτε με μια συμβουλή, είτε για να επιστήσω την προσοχή σε κάποιον παράγοντα που δεν είχε γίνει αισθητός από τα παιδιά, είτε ακόμη για να λύσω μια διαφωνία. Όμως δεν το έκανα. Και όσο κι αν πιεζόμουν έμεινα σιωπηλός. Αν κάποιος φίλος δεν μπορούσε να διαχειριστεί μια κατάσταση ήξερε πάντα που θα με βρει.

Θέλουμε τα παιδιά μεγαλώνοντας να γίνουν ικανοί, ανεξάρτητοι και αυτόνομοι ενήλικες που προσαρμόζονται στις απότομες αλλαγές και έχουν την ικανότητα να σκέφτονται πέραν των συμβάσεων. Αυτός είναι ο λόγος που τους δίνουμε χώρο να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις χωρίς να ελέγχουμε την κάθε τους κίνηση. Αυτός είναι ο λόγος που τους δίνουμε χρόνο να σκεφτούν πριν πράξουν χωρίς τη δεδομένη βοήθεια του επαΐοντα ενήλικα. Ας αφήσουμε τα παιδιά να προσπαθήσουν, ας τα αφήσουμε να αποτύχουν και να επιτύχουν , να πέσουν και να σηκωθούν, να διαφωνήσουν και να συμφωνήσουν. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να δουν το φόβο της προσπάθειας ως παιχνίδι ανακάλυψης. Ας τους δώσουμε όλα αυτά κι ας παραμείνουμε παρατηρητές. Είναι δεδομένο πως θα είμαστε οι πιο ενθουσιασμένοι παρατηρητές στο πιο δημιουργικό και ευφάνταστο παιχνίδι.

 

 

 

Στο εργοστάσιο ανακύκλωσης πλαστικού

από την Κριστίνα Ντονόσιε

Στο πλαίσιο του περιβαλλοντικού προγράμματος στο νηπιαγωγείο, επεξεργαστήκαμε με το τμήμα «Κρικ» το θέμα της ανακύκλωσης του πλαστικού, ενός παρεξηγημένου πλέον υλικού.

Συγκεκριμένα, ασχοληθήκαμε με την ανακύκλωση της πλαστικής σακούλας.

«Από τι υλικό παράγονται οι πλαστικές σακούλες; «Που πηγαίνουν οι πλαστικές σακούλες αφού τις πετάμε;» «Ανακυκλώνονται και με ποιον τρόπο;», ήταν μερικά από τα ερωτήματα που μας απασχόλησαν. Για να πάρουμε απαντήσεις επισκεφτήκαμε το εργοστάσιο παραγωγής και ανακύκλωσης της πλαστικής σακούλας ΑΦΟΙ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΙ ΑΒΕΕ που βρίσκεται στη Μάνδρα Αττικής.

Πριν πάμε όμως τα παιδιά έδωσαν τη δική τους ερμηνεία για τους όρους «εργοστάσιο» και «μηχανές» και φαντάστηκαν πως θα μπορούσε να μοιάζει το εργοστάσιο που θα επισκεπτόμασταν.

Δοκίμασαν να βάλουν κομμάτια από πλαστική σακούλα σε νερό και σε χώμα και έκαναν υποθέσεις για το τι θα συμβεί.

Στο εργοστάσιο τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να παρατηρήσουν τις μηχανές και τα στάδια που χρειάζονται για να ανακυκλωθούν οι πλαστικές σακούλες, αλλά και να ακούσουν από τους ανθρώπους του εργοστασίου απαντήσεις σε όλα τους τα ερωτήματα.

Οι σακούλες που έφεραν μαζί τους από το σπίτι τοποθετήθηκαν στις μηχανές και ανακυκλώθηκαν.

Τα παιδιά παρακολούθησαν ολόκληρη την διαδικασία της και είδαν από κοντά το ανακυκλωμένο προϊον που παράγεται.

Και έπεται συνεχεια….

Υπάρχει ένα σχολείο που το ξέρω μόνο εγώ

από την Ελένη Γεωργίου

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, μπαίνοντας στο σχολικό, η Αριάδνη (3 ετών) με περίμενε για να μου διηγηθεί τη μέρα της. Ξεκίνησε τη συζήτησή μας λέγοντας πως το πρωί πήγαν εκδρομή με την τάξη της. Την κοιτούσα απορημένη γνωρίζοντας ότι εκείνη την ημέρα δεν πραγματοποιήθηκε κάποια εκδρομή στο τμήμα της. Κάπου εκεί όμως κατάλαβα οτι κάτι είχε στο μυαλό της. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο διάλογος μας…

– “Αριάδνη μου σήμερα απ’ όσο ξέρω δεν πήγατε εκδρομή στο πάρκο, μήπως έχεις μπερδευτεί;”
– “Όχι, πήγαμε με το σχολείο μου σου λέω”, απαντά λίγο θυμωμένη.
– “Κι εγώ τότε πως σε είδα στην αυλή να παίζεις με τα παιδιά;”

Τότε με κοίταξε στα μάτια και ήταν σαν να ήθελε να μου πει: “Μη βιάζεσαι, άκουσε με”.

– “Δηλαδή δεν πήγαμε εκδρομή με αυτό το σχολείο, πήγαμε εκδρομή με το δικό μου σχολείο”.

Εκεί άρχισα να μπερδεύομαι αρκετά η αλήθεια είναι.

– “Θα σου πω έναν μυστικό (μου λέει και γελάει). Υπάρχει ενα σχολείο που το ξερω μόνο εγώ, είναι στο κεφάλι μου.”

Της χαμογέλασα με ενθουσιασμό και τότε προσπαθησα να συλλέξω κάποιες πληροφορίες ρωτώντας την πώς είναι αυτό το σχολείο.
Το προσωπο της ήταν τοσο χαρούμενο καθώς ξεκίνησε να μου το περιγράφει!

– “Αυτό το σχολείο έχει πολλά φουσκωτά γεμάτα νερό που γινόμαστε μούσκεμα, πολλές κούνιες που κάθομαι και κάνω με τη φίλη μου την Εύα, έχει πολύχρωμους τοίχους, μερικά λουλούδια που κόβω και πάω στη μαμά μου, έχει χρωματιστές κορδέλες, υπάρχουν και αυτοκίνητα που παίζει συνέχεια ο Μιχάλης με το Λέων. Έχει και λάσπη και τα αγόρια μου λερώνουν τα φορέματα μου και δε μου αρέσει πάντα (εκεί κατσούφιασε λίγο). Παίζουμε όλη μέρα σε μια μεγάλη αυλή φώναξε (και ξαναβρήκε το χαμόγελό της)”.

– Τότε την ρώτησα αν κουράζονται καθόλου απο το παιχνίδι. Κι όμως, είχε απάντηση και γι’ αυτό.

– “Ναι μου λέει κουραζόμαστε, αλλά όχι πολλές φορές. Τότε καθόμαστε και τρώμε μακαρόνια. Σε αυτο το σχολείο που έχω στο κεφάλι μου είναι και η κυρία Ρούλα και μας μαγειρεύει κάθε μέρα μακαρόνια με κιμά“.

Η αλήθεια είναι, πώς θα μπορούσε να λείπει η κυρία Ρούλα από ένα τέτοιο σχολείο και φυσικά σε ποιόν δεν αρέσουν τα μακαρόνια της;!

– “Μετά διαβάζουμε ιστορίες και κοιμόμαστε για λίγο. Ελένη δες, αυτό είναι το σχέδιο για το σχολείο που έχω στο κεφάλι μου“.

Αυτά είπε και μου έδειξε μια ζωγραφιά με πολλά χρώματα και σχήματα που κρατούσε στα χέρια της απ’ όταν μπήκε στο σχολικό. Η Αριάδνη είχε σχεδιάσει σε ένα χαρτί το σχολείο “των ονείρων της”…

Dorotheans for future

από την Κριστίνα Ντονόσιε

«Θέλω να μεγαλώσω σε ένα όμορφο και φυσικό περιβάλλον» λέει η Greta Thunberg. «Μπορεί να είμαι μια απλή μαθήτρια, αλλά δεν μπορείτε να αγνοείτε την επιστήμη και όλα αυτά τα παιδιά”, τονίζει ξανά και ξανά η Greta.

Μα η Greta είναι μόλις 16 ετών…Τι ξέρει αυτή για την κλιματική αλλαγή; αναρωτιούνται μερικοί. Aλλοι υποστηρίζουν πως το παράδειγμα της αποτελεί εξαίρεση και τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην Ελλάδα, αλλά μόνο σε χώρες όπως η Σουηδία που είναι περιβαλλοντικά ευαίσθητες.

Ας δούμε πόσο εύκολα καταρρίπτονται τέτοιες στερεοτυπικές θεωρίες:

Dorothy Snot Summer Camp 2019 και έχουμε πάει εκδρομή στο Άλσος Βεΐκου, μία ομάδα παιδιών μεταξύ 6 και 9 ετών και τέσσερις εκπαιδευτικοί (Σταυρούλα, Σεραφείμ, Φωτεινή, Κριστίνα).  Αποφασίζουμε να εξερευνήσουμε τον χώρο.

– «Βλέπω κάτι που δε μου αρέσει», ακούγεται ξαφνικά η Σταυρούλα.

– «Σκουπίδια, πολλά σκουπίδια» σπεύδουν να απαντήσουν τα παιδιά. Μετά από λίγες μέρες αυτό το βίωμα γίνεται αφορμή για να το συζητήσουμε στον κύκλο. Τα παιδιά φέρνουν ξανά στο μυαλό τους την εικόνα του Άλσους, με σκόρπια απορρίμματα.

Προτείνουν την επόμενη μέρα να επιστρέψουμε στο Άλσος και να τα καθαρίσουμε, φέρνοντας τα ίδια γάντια και σακούλες. Έχουν όμως μία ένσταση: – «Να μη φέρουμε πλαστικές σακούλες, καλύτερα χάρτινες άμα έχουμε, μην κάνουμε περισσότερο κακό».

Πράγματι, η επόμενη μέρα μας βρίσκει στην αυλή του σχολείου, με τα περισσότερα παιδιά να μας δείχνουν τις σακούλες και τα γάντια που έφεραν μαζί τους.

Φτάνουμε στο άλσος και χωριζόμαστε σε 4 ομάδες. Στόχος μας είναι να εντοπίσουμε σκουπίδια και να τα μαζέψουμε στις σακούλες. Λόγω υπερβολικής ζέστης αποφασίζουμε η δράση μας να διαρκέσει 15 λεπτά. Καθώς μαζεύαμε, τα παιδιά στην ομάδα μου απορούσαν:

– «Μα καλά τι πετάνε οι μεγάλοι;»

– «Έχει παντού πλαστικά ποτηράκια από καφέ», «Όλα αυτά καλύπτουν το πράσινο και μυρίζουν χάλια».

– «Θέλω να κάτσω όλη μέρα και να τα μαζέψω όλα».

Μαζευόμαστε σε κύκλο και αφού τοποθετούμε τις σακούλες στη μέση του κύκλου, ακούμε τα παιδιά να διαμαρτύρονται για το πόσα σκουπίδια έχει το άλσος τελικά. Σε αυτό το σημείο γεννιέται αυτόματα η ερώτηση «Τι νομίζετε ότι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;»

Τα χέρια σηκώνονταν το ένα μετά το άλλο. Οι ιδέες πολλές:

– «Να ερχόμαστε πιο συχνά να μαζεύουμε»

– «Να μη πετάμε σκουπίδια στο δρόμο, έχει κάδους που γράφουν πάνω που πρέπει να πάνε τα σκουπίδια»

– «Να βάλουμε ταμπέλες και να γράψουμε πάνω να μαζεύουν τα σκουπίδια τους»

– «Να μπουν πρόστιμα»

– «Η μαμά έχει μία φίλη βουλευτή, θα της πω αυτό που κάνουμε για να το πει στη Βουλή και να το δουλέψουμε»

– «Να πάμε εμείς στο Δήμο να τους πούμε να κάνουν κάτι»

– «Να μαζεύουμε σκουπίδια, όταν πάμε εκδρομές και μετά να ξεχωρίζουμε και να κάνουμε ανακύκλωση».

Αυτό είναι ένα μεμονωμένο συμβάν που αποδεικνύει πόσο ευαισθητοποιημένες είναι οι νέες γενιές απέναντι στο περιβαλλοντικό ζήτημα. Αποδεικνύει όμως και κάτι ακόμη: πόσο υποστηρικτικοί είναι οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί και το οικογενειακό περιβάλλον των σημερινών παιδιών. Οι πλούσιες γνώσεις των παιδιών πηγάζουν από δασκάλες-ους που τους απασχολεί το εν λόγω ζήτημα και φροντίζουν τα ζητήματα περιβάλλοντος να μπουν με κάθε τρόπο στην καθημερινότητα των πρώτων.

Οι σημερινοί γονείς είναι ενημερωμένοι, δείχνουν πως το περιβάλλον και τα θέματα που θίγονται στο σχολείο, έχουν απασχολήσει και τους ίδιους. Απόδειξη, εκτός των άλλων, ήταν τα πολυάριθμα μηνύματα που ήρθαν στη διεύθυνση του σχολείου με σκέψεις, προτάσεις και ιδέες από τους γονείς της Dorothy. Γονείς, είστε σύμμαχοι στην προσπάθεια μας, και αυτό είναι πολύ ενθαρρυντικό για τις μελλοντικές δράσεις.

Η συμμετοχή της Dorothy Snot στην παγκόσμια διακήρυξη για το περιβάλλον μας, επιτρέπει σε όλους-ες μας να ενεργήσουμε και κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη δράσης που υπάρχει για μία αειφόρο ανάπτυξη. Η καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης, η κατανόηση των υπαρχόντων προβλημάτων, η ανάπτυξη αισθήματος ευθύνης και ενεργητικής συμμετοχής αφορούν εξίσου και τα παιδιά.

Οφείλουμε να συμβαδίζουμε με τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής που θέλει ευσυνείδητους-ες πολίτες, με ενσυναίσθηση, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και όραμα για το μέλλον.

Οι καλές συνήθειες αφομοιώνονται πολύ νωρίς

από την Ελένη Τριανταφυλλοπούλου

Τα προνήπια του τμήματος Βερόνικα επισκέφθηκαν δύο φορές φέτος τον Διεθνή Οργανισμό Ανακύκλωσης Υλικών Συσκευασίας «Δ.Ο.Α.Ν.Υ.Σ.» με σκοπό να παραδώσουν τις σακούλες με τα χαρτιά που συγκεντρώνουμε στο σχολείο μας από την αρχή της χρονιάς, εμπνευσμένοι από το project “πώς γίνεται το χαρτί;”

Από την πρώτη φορά, τα παιδια παρατήρησαν τις σχετικά λίγες μπάλες χαρτιού που υπήρχαν στον χώρο, κάτι που μας επιβεβαίωσαν και οι υπεύθυνοι του οργανισμού.  Συζητήσαμε αρκετά με τα παιδιά για το γεγονός αυτό και αποφασίσαμε ότι τελικά οι περισσότεροι μάλλον δεν ανακυκλώνουμε.

Τα παιδιά αποφάσισαν λοιπόν να βρουν τρόπους να τονίσουν, μέσα και έξω από το σχολείο, την σπουδαιότητα της ανακύκλωσης χαρτιού ώστε να εξασφαλίζουμε όλοι το χαρτί  που χρειαζόμαστε καθημερινά, χωρίς να επιβαρύνουμε τον πλανήτη συνέχεια με το κόψιμο όλο και περισσότερο δέντρων.

Μέσα από αυτό το project που τα ίδια τα παιδιά ξεκίνησαν, τα φετινά προνήπια της Βερόνικα απέκτησαν την απαραίτητη γνώση και όρεξη ώστε να συνεχίσουν για πάντα αυτη την καλή συνήθεια που ξεκίνησαν στα τέσσερα χρόνια τους και να κάνουν την ανακύκλωση και την επαναχρησιμοποίηση υλικών, τρόπο ζωής.

Μην πατάτε τα σαλιγκάρια

από την Ελένη Τριανταφυλλοπούλου

Αυτή την εβδομάδα τα παιδιά του προνηπίου Βερόνικα έφτιαξαν ένα σπίτι για τα σαλιγκάρια που βρήκαν στην αυλή του σχολείου, ώστε να τα προστατέψουν από τα ζώα που βγαίνουν το βράδυ και θέλουν να τα φάνε, αλλά και από εμάς που μπορεί καμιά φορά να τα πατήσουμε, άθελά μας.

Έτσι λοιπόν έκαναν ψηφοφορία για το ποιο υλικό είναι πιο κατάλληλο και ανθεκτικό για το σπιτάκι. Αφού κατέληξαν στο ξύλο, μέτρησαν, έκοψαν, κάρφωσαν, έβαλαν πόρτα, προβληματίστηκαν και εν τέλει το ολοκλήρωσαν.

Έκαναν συμβούλιο όλοι μαζί και συζήτησαν για το που να το βάλουν στην αυλή και αφού κατέληξαν, το τοποθέτησαν εκεί που είχαν βρει τα πιο πολλά σαλιγκάρια: μέσα στο παρτέρι.

Θέλοντας να ενημερώσουν και τα υπόλοιπα παιδιά της αυλής για το σπιτάκι των σαλιγκαριών, έφτιαξαν αφίσες ευαισθητοποίησης και της κόλλησαν

κοντά στο σημείο που το τοποθέτησαν.

Supporting a Climate Emergency Declaration and Action

Dorothy Snot is happy to be the first school worldwide that signed in support of a Climate Emergency Declaration and Action as initiated by CEDAMIA (derived from Climate Emergency Declaration and Mobilisation In Action), which campaigns for a Climate Emergency Declaration at all levels of government.

That means that Dorothy Snot commits to start and support campaigns assisting to the restoration of a safe climate. Under this act, we will get involved in:

– Writing letters to local politicians
– Attending mass Climate Strike rallies
– Organizing or participating in local Strikes at Politicians office/ council/ corporate nasty
– Getting off gas (replacing gas appliances with electric ones)
– Choosing zero/low emissions purchases
– Re-using & recycling all paper used in school
– Making our own bio compost
– Planting trees
– Developing food gardens so kids learn to grow their own food
– Building community care networks (with our alumni club)
– Kids taking all these ideas home (doing with family / friends / extracurricular activities, etc)

The reason we commit in the above, is to assist our children and our families realize the urgent need of restoring world’s climate and take the lead for actions that will help to this direction.

More to come!

Πως χωράει η τεχνολογία σε ένα play-based σχολείο?

από την Μαριάννα Τζιοβάρα

Ενα μόνιμο ερώτημα στο σχολείο μας είναι αν & πως μπορούμε να μυήσουμε τα παιδιά στον κόσμο της τεχνολογίας μέσα από το παιχνίδι, αξιοποιώντας  τα ερωτήματα και τα ερεθίσματα που τα ίδια τα παιδια φέρνουν στο σχολείο (και όχι τα πράγματα που έχουμε οι ενήλικες στο μυαλό μας).

Ο κώδικας QR είναι ένας γραμμωτός κώδικας (barcode) δύο διαστάσεων και η σάρωσή του γίνεται με την βοήθεια ενός κινητού ή τάμπλετ.  Για την ανάγνωση του απαιτείται μια εφαρμογή η οποία μετατρέπει την κάμερα της συσκευής σε scanner.

Οπως μας είπε και ο Αναστάσης «τα QR CODES είναι σαν τα barcodes» που συναντάμε στις συσκευασίες των προϊόντων που αγοράζουμε.

Στην τάξη προνηπίων της Βερόνικα, η εφαρμογή των qr codes αξιοποιήθηκε με στόχο την ενίσχυση της διερευνητικής διάστασης της μαθησιακής διαδικασίας και του παιχνιδιού, την εμπλοκή των παιδιών σε ενδιαφέρουσες αναγνωστικές δραστηριότητες, τον εμπλουτισμό των γνώσεων, την ενίσχυση της μνήμης, την ικανότητα επίλυσης προβλήματος, καθώς και την ανάπτυξη συνεργατικού πνεύματος.

Το έναυσμα για όλο αυτό ήταν οι καθημερινές εμπειρίες των παιδιών στο σούπερ μάρκετ και στα διάφορα πολυκαταστήματα. Τα παιδιά έφεραν στην τάξη δικές τους συσκευασίες προϊόντων προκειμένου να μας δείξουν τους γραμμωτούς κώδικες πάνω σε αυτές. Αποφασίσαμε λοιπόν να φτιάξουμε τα δικά μας bar codes!

Αρχικά, και με αφορμή το project  με τα αυτοκίνητα που δούλευαν τα παιδια, τα qr codes χρησιμοποιήθηκαν για να ανακαλύψουμε το εσωτερικό ενός αυτοκινήτου και ενός κινητήρα με έναν πιο παιγνιώδη τρόπο και πάντοτε στα πλαίσια της ενεργούς γνωριμίας των παιδιών με την τεχνολογία.

Πιο συγκεκριμένα, πάνω από τις εικόνες όπου απεικονίζονταν τα επιμέρους τμήματα του εσωτερικού του καπό και ενός κινητήρα, τοποθετήθηκαν qr codes, που τα παιδιά σκάναραν, διάβασαν τις «κρυμμένες» λέξεις, κι έπειτα προσπάθησαν να τις εντοπίσουν στο φυλλάδιο με τις αντίστοιχες εικόνες και λέξεις και να τις διαβάσουν.

Θα πρέπει ακόμη να προστεθεί και το γεγονός ότι οι λέξεις στο χαρτί ήταν γραμμένες σε διαφορετική γραμματοσειρά από αυτή της εφαρμογής, ώστε να βοηθηθούν τα παιδιά μέσα από την αναγνώριση και τη σύγκριση διαφορετικών μορφών του γραπτού λόγου να συνειδητοποιήσουν την πολυμορφία του γραπτού λόγου.

Αξίζει να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη διαδικασία κινητοποίησε τα παιδιά και συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στην γνωριμία τους με τα εσωτερικά εξαρτήματα του αυτοκινήτου! Οταν ανοίξαμε το καπό της Giulia, φάνηκαν αρκετά εξοικειωμένα και με μεγάλη ευκολία αναγνώρισαν τα μέρη της αλλά και την λειτουργία αυτών.

Στην συνέχεια δημιουργήσαμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, στο οποίο το αυτοκίνητό μας έπρεπε να διασχίσει τη διαδρομή ακολουθώντας τα εικονιζόμενα σήματα οδικής κυκλοφορίας και τα φανάρια. Σε ορισμένα σήματα υπήρχαν qr codes, τα οποία τα παιδιά σκάναραν με το κινητό και στη συνέχεια διάβαζαν το αποκωδικοποιημένο μήνυμα, προκειμένου να μάθουμε τη σημασία των συγκεκριμένων σημάτων και να συνεχίσουμε την πορεία του αυτοκινήτου.

Κατά τη διαδρομή παρατηρήσαμε, ακόμη ότι τα φανάρια μας δεν είχαν κάποιο χρώμα, επομένως έπρεπε να σκανάρουμε και τους κωδικούς τους, για να διαβάσουμε – αποκωδικοποιήσουμε το χρώμα τους και αναλόγως να κινηθούμε.

Και στη συγκεκριμένη παρέμβαση επιτεύχθηκε η σύνδεση του παιχνιδιού με την καλλιέργεια του γραμματισμού αλλά και η γνωριμία με έναν άλλο – άγνωστο κώδικα, μια διαφορετική μορφή που μπορεί να πάρει ο γραπτός λόγος με την παρέμβαση της τεχνολογίας.

Το παιχνίδι με τα  qr codes ήταν μια καλή αφορμή για να διερευνήσουμε πως τα παιδιά μπορούν να εντάξουν “από κάτω προς τα πάνω” την σύγχρονη τεχνολογία μέσα στην σχολική τους καθημερινότητα, χωρίς αυτή  να “καπελώνει” τις επιθυμίες και την ελευθερία τους – αλλά να τις προεκτείνει.

Και σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για παιδια που το 2050 θα ειναι μόλις 36 ετών….

Με έμπνευση από τον Μιρό

από την Τζένη Διαμαντοπούλου

Οι Απόκριες ήρθαν και στην τάξη μας Aμαντιν του μεταβρεφικού έφτασε ένας πίνακας του Μιρό με τίτλο «Το καρναβάλι του Αρλεκίνου». Έτσι και εμείς βρήκαμε ευκαιρία να παίξουμε, με αφορμή τον πίνακα αυτό.

Στην αρχή τον παρατηρήσαμε προσεχτικά, περιγράψαμε ο καθένας τι έβλεπε στον πίνακα και με όσα ακούστηκαν ξεκινήσαμε να φτιάξουμε μια ιστορία.

«Ένα σκαθάρι μεγάλο είναι ψηλά και πετάει, είναι σαν αστέρι» λέει η Αριάνα.

«Ένα τυρί λίγο πιο μικρό», λέει ο Γιώργος και «ένα ζουζούνι επάνω στο τυρί» λέει ο Ερμής.

«Ένα ψάρι που κολυμπάει» συμπληρώνει ο Απόλλωνας και «ένα σκαθαράκι που παίζει» προσθέτει ο Φίλιππος.

Κοιτάζοντας καλά τον πίνακα παρατηρήσαμε πως όλα όσα υπήρχαν σε αυτόν ήταν «σταματημένα» και έτσι αποφασίσαμε να τα ζωντανέψουμε. Διαλέξαμε πανιά στα χρώματα του πίνακα και μπήκαμε μέσα σ’ αυτόν για να τον βοηθήσουμε να ζωντανέψει!!!

Και όταν κουραστήκαμε από το χορό, θελήσαμε και εμείς να φτιάξουμε έναν πίνακα. Πιάσαμε τα πινέλα και τα χρώματά μας και γίναμε εμείς μικροί ζωγράφοι.

Και να το αποτέλεσμα!!!

Ο πίνακας αυτός μας έδωσε αφορμή να εξασκήσουμε το λόγο μας με μια περιγραφή, να μοιραστούμε τις ιδέες μας μιλώντας ο καθένας ξεχωριστά και περιμένοντας τη σειρά του, να εκφραστούμε με το σώμα μας και έπειτα να συνεργαστούμε βάζοντας ο καθένας τη δική του πινελιά στο ομαδικό πίνακα που σίγουρα δεν θα ήταν τόσο ξεχωριστός αν δεν ήμασταν όλοι μαζί!

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη

από τις Σύρμω Καζάκου & Ειρήνη Λιθοξοπούλου

Καθημερινά, τα παιδιά καλούνται στο σχολείο να επεξεργαστούν διάφορα συλλογικά προβλήματα και να βρουν λύση. Οταν τους επιτρέπουμε να διαχειρίζονται μόνα τους τις καταστάσεις που βάζουν εμπόδια στην εύρυθμη λειτουργία της ομάδας, τα παιδια γίνονται αυτόνομα και ανεξάρτητα από νωρίς.

Ένα τέτοιο πρόβλημα ήταν φέτος για τα προ-προνήπια η κακή χρήση των βιβλίων της τάξης που οδηγούσε σε σκίσιμο σελίδων, γεγονός που συνέβαινε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και προκαλούσε την δυσαρέσκεια των παιδιών.

Προβληματισμός

Έφτασε, λοιπόν, η μέρα που ένα παιδί είπε στον κύκλο:
« Κουράστηκα να βλέπω τις σελίδες να σκίζονται»

Έτσι τα παιδιά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Σκέφτηκαν να κάνουν έναν κύκλο για να αποφασίσουν τι θα γίνει με τα βιβλία. Συζήτησαν όλοι μαζί και πρότειναν ιδέες για να μην σκίζονται πια τα βιβλία!

Έχοντας λοιπόν πρώτα καταθέσει τις ιδέες τους, στην συνέχεια προχώρησαν σε  ψηφοφορία και αποφάσισαν να γίνεται ένα από τα παρακάτω σε περίπτωση κακής χρήσης ενός βιβλίου:

1. «Εάν κάποιος σκίσει μια σελίδα, να την κολλήσει αμέσως στο σχολείο»

2. «Εάν κάποιος σκίσει μια σελίδα, να φέρει ένα δικό του βιβλίο από το σπίτι του»

 

Αμέσως ανέλαβαν δράση για να υλοποιήσουν τις ιδέες τους…

Συμφώνησαν επίσης να  τηρούν τους κανόνες που έβαλαν και να τους θυμούνται κάθε φορά που θα διαβάζουν ένα βιβλίο!

Μέσα από αυτή την διαδικασία τα παιδιά απέκτησαν την πλήρη ευθύνη για την διαχείριση των βιβλίων της τάξης και απολαμβάνουν πλέον περισσότερο την ανάγνωση, εφόσον έχουν λάβει τις δικές τους αποφάσεις…

“Ελα, θα σε βοηθήσω εγώ”

από την Κατερίνα Κατσιούλη

Το παιχνίδι στη φύση και σε εξωτερικούς χώρους αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του σχολείου μας, το οποίο βέβαια βρίσκεται στην καρδιά του αστικού ιστού. Γιατί όμως;

Παρατηρώντας την ομάδα των παιδιών να παίζει στο φυσικό περιβάλλον, διαπιστώνουμε συνεχώς νέες διαστάσεις να ανοίγονται μέσα από σχετικές εμπειρίες…

Η μεγάλη ποικιλία ελεύθερων υλικών και αισθητηριακών ερεθισμάτων δίνει πολλές ευκαιρίες για εξερεύνηση και φανταστικό παιχνίδι.

“Είμαι νεράιδα με φτερά”

 “Είμαι πολεμιστής”

 “Είναι πολύ κρύο χωρίς γάντι”

Σε μία περίοδο κατά τη διάρκεια της οποίας το σώμα παρουσιάζει μεγάλη φυσική ανάπτυξη, το παιχνίδι στη φύση λετουργεί υποστηρικτικά. Τα παιδιά μπορούν να δοκιμάσουν πολλών ειδών κινήσεις και να διερευνήσουν τα όρια του σώματός τους.

“Αν πάρω φόρα θα ανέβω πιο εύκολα”

Η λήψη αποφάσεων από την ομάδα για τις διαδρoμές τις οποίες θα ακολουθήσουμε και τα σημεία από τα οποία θα περάσουμε, ενθαρρύνει την αυτονομία και την αυτοπεποίθηση των παιδιών.

¨Να πάμε στο κόκκινο”

“Κάτι φαίνεται εκεί”

Οι δύσκολες στιγμές, και όχι μόνο, δίνουν νέες ευκαιρίες αλληλεπίδρασης.

“Ελα, θα σε βοηθήσω εγώ”

“Θα σε βγάλω μία φωτογραφία”

Και φυσικά, οι φυσικοί χώροι επιτρέπουν τη χαλάρωση.

“Να φάμε δίπλα στη λίμνη”

 

Champions League is a matter of choice

Θυμάμαι παλιά διάβαζα συχνά την φράση “bon pour l’ Orient”. Οταν π.χ. η Citroen ειχε βάλει στην BX εναν κινητηρα 1100 cc ώστε το αυτοκινητο να μην είναι πολύ ακριβό σε χωρες με ληστρική φορολογία, όπως η Ελλάδα, θυμάμαι οτι αυτος ακριβώς ηταν ο τίτλος των 4Τ: «Καλό για την Ανατολή».

Το αυτοκίνητο βεβαια με αυτό το μοτέρ ήταν αργό και επικίνδυνο – ήταν όμως ο μονος τρόπος ώστε ένας Ελληνας μικρομεσαίος να μπορέσει να το αγοράσει. «Εντάξει, δεν είστε ίσα κι όμοια με τους προηγμενους λαούς της Δυσης, μην έχετε και πολλές απαιτήσεις». Aυτό ήταν το μήνυμα κάθε τέτοιας κίνησης.

Φοβάμαι πως σε μερικά πράγματα έχουμε ακόμη μείνει εκεί. Και η προσχολική εκπαίδευση, αυτή που στην Ελλάδα παρέχεται απο τους “παιδικούς σταθμούς” (τραγική λέξη, δεν συμφωνείτε?) είναι ένα από αυτά.

Οχι ότι δεν υπάρχουν και στην χωρα μας καλά σχολεία για πολύ μικρά παιδια. Εξαιρετικά σχολεία υπάρχουν και όλο ξεφυτρώνουν και περισσότερα. Αλλά, στο μας συλλογικο ασυνείδητο δυστυχώς επικρατεί εν πολλοίς η αντίληψη “έλα μωρέ, παιδάκια είναι”….

Δεν είναι όμως έτσι και όσοι ασχολούμαστε σοβαρά με την προσχολική εκπαίδευση το ξερουμε πολύ καλά. Διότι ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του παιδιού πλάθονται έως τα 6-7 χρόνια. Μετά έρχεται το cognitive stage.

Αν λοιπόν θέλουμε ένα παιδί να δυναμώσει, να ανεξαρτητοποιηθεί, να αυτονομηθεί, να πιστέψει στον εαυτό του και να μαθει να παίρνει από νωρίς την ζωή στα χέρια του με ενθουσιασμό, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να του δώσουμε μια κορυφαίου επιπέδου προσχολική εκπαίδευση. Και αυτή δεν μπορεί να την προσφέρει κανένας «σταθμός».

Στην Dorothy Snot απολαμβάνουμε την σπάνια τύχη να έχουμε «χτίσει» ένα σχολείο, όχι για να καλύψουμε κάποια αναγκη επαγγελματικής αποκατάστασης αλλά για να υλοποιήσουμε το όραμα που είχε στο κεφάλη της η Ντανιέλα όταν η κόρη της Νεφέλη ήταν δύο ετών: να φτιάξει για αυτήν το σχολείο των ονείρων της.

Από την πρώτη μέρα, η Dorothy Snot ξεκίνησε να στήνεται επάνω στην εξής λογική: για να ειναι ένα καλό σχολείο για την Ελλάδα, θα πρέπει πρωτα απ’ όλα να ειναι ένα καλό σχολειο για το Λονδίνο, για την Νεα Υόρκη, για οπουδήποτε.

Ουτε εύκολη ούτε γραμμική ήταν αυτη η διαδρομή. Καλώς ή κακώς όμως, κάπου μας οδήγησε: στο σημειο, μετα από δεκα ακριβώς χρόνια λειτουργίας, το σχολειο μας να μπορεί να φέρει στην Ελλάδα κάποιους από τους σπαουδαιότερους ανθρώπους της εποχής στον δικό μας πολύ εξειδικευμένο χώρο του play-based early education, της εκπαίδευσης δηλαδή για πολύ μικρά παιδιά που βασίζεται στο ακηδεμόνευτο παιχνίδι.

Και μπορούμε και το κάνουμε, διότι η κοινότητα αυτή μας αναγνωρίζει ώς ένα κορυφαίο σχολείο on-a-world-class-basis. Oχι ένα σχολειο «bon pour l’ Orient”….

Διαβάστε λοιπόν ποιους θα φέρουμε ως keynote speakers στο μεγάλο συνέδριο “Play on Early Education” που διοργανώνουμε τον έρχομενο Απρίλιο, στην Αθήνα:

Κατ’ αρχήν τον καλό φίλο και προσωπικό μου μέντορα Tom Hobson, αυτόν που όλος ο πλανητης τον ξέρει ως Teacher Tom και που καθε χρόνο δίνει ομιλίες σε ολόκληρο τον κόσμο από Αυστραλία έως Ισλανδία.

Εχουμε την χαρά να λέμε ότι είμαστε οι πρώτοι που καλέσαμε τον Tom για να μιλήσει, εκτός US, το 2013. Και ξεκίνησε έτσι για αυτόν μια καριέρα ομιλητή που τον έχει κάνει ένα από τα δυνατότερα brands διεθνώς στον χώρο του play-based learning. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα για τον Tom, αφενός διότι το ελληνικό του fan club ειναι πολύ ισχυρό και πολύ μεγάλο και αφετέρου διότι αυτή θα είναι η τρίτη του ελληνική επίσκεψη – και οπωσδήποτε όχι η τελευταία. Εχουμε πολλά να κανουμε μαζι the years to come, αρκεί να είμαστε καλά.

Σιγουρα από την άλλη, η πιο εμβληματική μορφή απ’ όλους τους keynote speakers ειναι ο σπουδαίος Peter Gray. Καθηγητής ψυχολογίας στην Βοστωνη, συγγραφέας του iconic book “Free to Learn” και σίγουρα ο μεγαλύτερος εν ζωή ακαδημαϊκος υπέρμαχος της ελευθερίας στην εκπαίδευση και των εναλλακτικων προσεγγίσεων αυτής. Καθε του ομιλία και κάθε του κείμενο ξεσηκώνει κύμματα ενθουσιασμού ανάμεσα στους ομοϊδεατες του (και επίσης κύμματα διαφωνίας ανάμεσα σε όσους πιστεύουν στην αξία της μετρήσιμης ακαδημαϊκης εκπαίδευσης, αυτής που βασίζεται στα big data και στην ποσοτική μέτρηση των επιδόσεων).

Θεωρω πολύ μεγάλη τιμή την αποδοχή από τον Peter της πρότασης να έλθει και να μιλήσει στο συνεδριο μας, ιδίως μάλιστα την στιγμή που γνωρίζω ότι τις ίδες ημερομηνίες είχε πρόσκληση για να πάει στο Dallas. Αλλα thankfully προτιμησε να μπει στο αεροπλάνο για 10+10 ώρες και να πεταξει μεχρι την Αθηνα για τρεις ημέρες!

H Suzanne Axelsson που θα μας έλθει από την Στοκχόλμη είναι μια από τις πιο γνωστές reggio παιδαγωγούς της εποχής μας. Το blog της Interaction Imagination εχει πολύ μεγάλη επιροή και το Ιnternational Fairy Tea Party Day που διοργανωνει κάθε Σεπτέμβριο εμπλέκει εκατοντάδες σχολεια από ολόκληρο τον κόσμο.

Με την Suzanne έχουμε εδω και αρκετά χρόνια τακτική επικοινωνία και ανταλλάσουμε ιδέες και απόψεις. Εχουμε πολύ κοινό τρόπο προσέγγισης της εκπαίδευσης και είναι επίσης ένα άτομο που σκοπεύουμε στο μέλλον να κάνουμε πολλά πράγματα, μαζί. Η Suzanne θα μείνει αρκετες μέρες στην Ελλάδα τον ερχόμενο Απρίλιο και θα οργανωσουμε αρκετά πράγματα, on the side του συνεδριου.

Ο Τakaharu Tezuka απολαμβάνει το εξης προνόμιο: κάθε google search γυρω από το όνομα του βγάζει την φράση «Τhe best kindergarten in the world”, τίτλος που του έχει “απονεμηθεί” απο το TED! Aιτία φυσικά η σχετική ομιλία του το 2014 αναφορικα με το φοβερό σχολείο που έχει σχεδιασει στο Τόκυο και το οποίο θεωρείται παγκόσμιο σημείο αναφοράς στην σχεδίαση ενός αστικού εκπαιδευτικού χώρου που όμως σέβεται το δικαίωμα των παιδιών να παίζουν ελεύθερα και ακηδεμόνευτα, σε φυσικό περιβάλλον.

Ο Takaharu θα μας εξηγησει την φιλοσοφία του πίσω από την σχεδίαση ενός τέτοιου χώρου και θα μας πει ιστορίες ελευθερίας και καινοτομίας. Τρομερά σπουδαίο και τιμητικό θεωρω προσωπικά το γεγονός ότι ο Takaharu το πάλεψε πολύ για να βρει τον χρόνο να έλθει και να μιλήσει, γνωριζοντας ταυτόχρονα ότι το κόστος που μπορούμε να του καλύψουμε αντιστοιχεί σε ένα μικρό ποσοστό των εξόδων που θα κάνει.

Αφησα για το τέλος τον φίλο μου Meynell Walter. O Μeynell ειναι ένας από τους κορυφαίους playworkers της εποχής μας, no doubt about it. Eίναι επίσης ένα ζωντανό who-is-who στον χώρο του play έχοντας συνεργαστει πρακτικά με τους πάντες, παντού. Ο Μeynell τέλος, από το 2014 που τον γνωρισα, ειναι ο προσωπικός μου proof editor σε οτιδηποτε καινούριο θέλω να κάνω στο σχολειο. Και είναι πολύτιμη η συνεισφορά του και στην διοργάνωση του συνεδρίου αυτού, για την οποία του είμαι ευγνωμων!

Είναι πολύ αστείος ο τρόπος που γνώρισα τον Meynell. Ηταν το 2014 και ήμουν στο συνέδριο του International Play Association στην Κωνσταντινούπολη, όπου παρουσίαζα το σχολείο μας και τον τρόπο που δουλεύουμε. Μετά το τέλος της παρουσίασης μου, ο Meynell (μέγας υπέρμαχος και αυτός του home schooling) ήλθε και μου είπε: «This is bullshit, you just can’t get real play into a school”.

Mε αυτον το πολυ ευγενικό και intriguing τρόπο, ξεκινησε μια φιλία! Διοτι τον προ(σ)κάλεσα να έλθει να δει το σχολειο μας απο μέσα. Και ήλθε! Και μετά ξαναήλθε και ξαναήλθε – και σήμερα έχω την τιμή να τον αποκαλώ φίλο και σπουδαίο συνεργάτη! Και έχω την δυνατότητα, όποτε μου έλθει μια καινούρια πετριά στο κεφάλι, να του στέλνω ενα email και να του λεω, πχ “Hey, Ι’m a little bored, what about to organize a top class conference in Athens?”

Διότι, όπως λέει και ο ίδιος: “You never know the answer, unless you ask”…

Οσοι καταφερατε να φτασετε διαβαζοντας έως εδώ (πράγμα για το οποίο σας θαυμάζω και σας ευχαριστώ!) καταλάβατε σίγουρα ένα πραγμα: ότι αποδείχθηκε μάλλον εύκολο να ξεκινήσουμε την διοργάνωση στην Ελλάδα ενός γεγονότος που κάλλιστα μπορεί να αποκληθεί το Champions League του play-based education (διότι, πέρα από τους 5 keynote speakers, θα έχουμε και presenters απο την Βρετανια, την Νορβηγια, την Βουλγαρια, την Αυστραλια, την Παλαιστίνη, την Κύπρο, την Ελλάδα φυσικά, κλπ. κλπ.)

Μην κολλάτε (μην κολλάμε) λοιπόν μόνο στις ιστορίες ότι η Ελλάδα είναι μια χρεωκοπημένη χωρα, ότι δεν έχουμε ξεπεράσει την κρίση, και όλα τα σχετικά. Η Ελλάδα της κρίσης είναι φυσικά υπαρκτή. Μέσα της όμως υπάρχει και μια άλλη χώρα που έχει πολλούς και σπουδαίους εκπροσώπους, σε όλα τα fields. Μια χώρα που δεν κάνει φασαρία, που δεν χάνει τον χρόνο της βγαίνοντας στα κανάλια και πηγαίνοντας σε διαδηλώσεις – αλλά που δουλεύει, υλοποιώντας οράματα και βάζοντας πραγματική αξία στο κοινωνικό σύνολο. Και που μπορεί να σταθεί επάξια στο Champions League και όχι μόνο στα μικρά τοπικά πρωταθλήματα, τα “bon pour l’ Orient”.

Ραντεβου τον Απρίλιο του 2019.….

Ι.Κ. Γιαννούδης

Τι κάνουμε με τα “σκουπίδια” μας;

από τις Ειρήνη Λιθοξοπούλου & Κατερίνα Κατσιούλη

Στην τάξη Γκασπάρ των προ-προνηπίων συγκεντρώνουμε ανακυκλώσιμα υλικά καθημερινής χρήσης, με στόχο να βρουμε τρόπους να τα χρησιμοποιήσουμε ξανά.

Μαζευτηκαν πολλά όμως και η τάξη γέμισε “σκουπίδια”! Πως το διαχειριζόμαστε;

Τί μπορούμε να κάνουμε με τα ανακυκλώσιμα υλικά; – “Να τα χαλάσουμε και να τα ξαναφτιάξουμε!”

από τις Κατερίνα Κατσιούλη & Ειρήνη Λιθοξοπούλου

Η ταξινόμηση των ανακυκλώσιμων υλικών που συλλέξαμε στην τάξη ανέδειξε τα ρολά από χαρτί υγείας στη δεύτερη θέση, μετά από τις πλαστικές συσκευασίες!

To κριτήριο κατάταξης ήταν το πλήθος και αυτό μας οδήγησε στην επιλογή να επεξεργαστουμε την ιδέας της ομάδας “να χαλάσουμε τα ανακυκλώσιμα υλικά και να τα ξαναφτιάξουμε”.

Τα παιδιά χρωμάτισαν τα ρολά επιλέγοντας διάφορα μοτίβα και τα έκοψαν, προκειμένου να τα χαλάσουν!

Στην προσπάθειά να τα ξαναφτιάξουν παρατήρησαν πόσα μικρά κομμάτια χρειάζονται προκειμένου να συνθέσουν το αρχικό ρολό και αναρωτήθηκαν για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουν να κάνουν την κατασκευή τους σταθερή.

Η χρήση μίας αυτοσχέδιας βάσης με καλαμάκια και καπάκια από πλαστικές συσκευασίες έδωσε λύση στο πρόβλημα στήριξης και αποτέλεσε αφορμή για την ανάπτυξη ενός παιχνιδιού.

Τα παιδιά σχημάτισαν δύο ομάδες και κλήθηκαν να γεμίσουν τις βάσεις τους με ρολά χρησιμοποιώντας κάθε φορά την ένδειξη του ζαριού και απαριθμώντας στο τέλος τα ρολά τα οποία χρειάστηκαν.

Τέλος, τα παιδιά έκαναν ατομικές συνθέσεις με τα υλικά δημιουργώντας νέα αντικείμενα: βουνό, πύργος, πύργος του Άιφελ, δέντρο, καμινάδα, σκάλα. Χαλώντας κάθε φορά τη σύνθεσή τους, είχαν την ευκαιρία να παίξουν από την αρχή, δημιουργώντας κάτι καινούργιο.