Σε ένα σχολείο που μεταφέρει το παιχνίδι των παιδιών σε συνθήκες πραγματικής ζωής, το κόψιμο της βασιλόπιτας κάθε χρόνο είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για συμμετοχή με ενθουσιασμό σε πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες, σε όλα τα τμήματα.
Δείτε στο βίντεο το project “Βασιλόπιτα προ-προνηπίων 2017”!
(βίντεο από την Ειρήνη Λιθοξοπούλου & την Χρύσα Βαίτση)
Κάθε Σεπτέμβρη, κατακλυζόμαστε από emails που μας προτείνουν να επισκεφθούν τα παιδιά μας κάποιο αμπέλι στα Μεσόγεια, όπου θα μάθουν για τον τρύγο.
Δηλαδή, να πάμε τα παιδιά να κόψουν μερικά σταφύλια απ’ το αμπέλι, να τα μεταφέρουν μετά στο πατητήρι (καμιά φορά και με γαιδουράκια!), να τα πατήσουν για να βγάλουν τον μούστο – και μετά να ψήσουν με αυτόν μουστοκούλουρα ή σταφιδόψωμα, κλπ.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα παιδιά διασκεδάζουν πολύ με κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει επίσης καμιά αμφιβολία ότι τα παιδιά αποκτούν έτσι μια εμπειρία. Υπάρχει όμως μεγάλη αμφιβολία στο κατά πόσο όλα αυτά αφορούν τα ίδια τα παιδιά….
Για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο: λέμε και γράφουμε όλοι ότι στο κέντρο κάθε σύγχρονης εκπαιδευτικής μεθόδου πρέπει να είναι τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες των παιδιών. Ότι πρέπει να σεβόμαστε τις επιθυμίες τους, να παρατηρούμε πολύ προσεκτικά το παιχνίδι τους για να κατανοήσουμε τι τα ενδιαφέρει και να τους δώσουμε μετά τα κατάλληλα ερεθίσματα, ώστε μόνα τους να βρουν τις απαντήσεις στα ερωτήματα τους. Ετσι, τα παιδιά ανακαλύπτουν τον κόσμο με ενθουσιασμό και αγαπούν την μάθηση και την ζωή.
Που είναι λοιπόν αυτά τα παιδιά που ζουν σε μια πόλη όπως είναι η Αθήνα και που ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ επιθυμία, ανάγκη και ερώτημα είναι να μάθουν για τον τρυγο;
Η απάντηση είναι εύκολη: μάλλον πουθενά! Η ενασχόληση όμως με τον τρύγο είναι μια φανταιζί δραστηριότητα, εντυπωσιάζει τους γονείς, διασκεδάζει τα παιδιά – και κυρίως, απαλλάσει τις δασκάλες από τη ευθύνη να ασχοληθούν πραγματικά με την τάξη τους και να σχεδιάσουν μαζί με τα ίδια τα παιδιά κάτι που τα ενδιαφέρει!
(Δεν μιλάμε φυσικά για παιδιά της επαρχίας όπου μπορεί πραγματικά το αμπέλι και ο τρύγος να είναι μέρος της ζωής τους, από πολύ μικρή ηλικία. Εκεί όμως δεν χρειάζεται να παρέμβει το σχολείο, εκεί αναλαμβάνει δράση η ίδια η ζωή!)
Για να το κλείσουμε λοιπόν: πριν αποφασίσετε φίλοι εκπαιδευτικοί να πάτε τα παιδιά της Αθήνας στον τρύγο ή στο μάζεμα της ελιάς, ρωτήστε τα καλύτερα με τι θα ήθελαν τα ίδια να ασχοληθούν…. Μάλλον θα εκπλαγείτε με ότι ακούσετε!
Με αφετηρία την διαθεματική ενότητα με τίτλο «που βρίσκομαι στο χώρο και το χρόνο» υποδεχόμαστε τον Ιανουάριο του 2013 στην τάξη των προνηπίων τις γιαγιάδες και τους παππούδες των παιδιών. Oι επισκέψεις αυτές πραγματοποιούνται σταδιακά και εκ περιτροπής ώστε να έχουμε το χρόνο να μοιραστούμε κάθε φορά το πρόγραμμα μαζί τους.
Με τις γιαγιάδες και τους παππούδες και γενικότερα τους «μεγαλύτερους» που μας επισκέπτονται έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με στοιχεία που αφορούν στο παρελθόν, όπως παιχνίδια, τρόπο διατροφής και ένδυσης κ.α., να κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ παρόντος και παρελθόντος και εν τέλει να εξυπηρετήσουμε το γενικότερο εκπαιδευτικό στόχο του τρέχοντος τριμήνου. Δηλαδή, τα παιδιά να ερευνήσουν ομοιότητες, διαφορές και αλληλεπιδράσεις μεταξύ της δικής τους πραγματικότητας και της ζωής άλλων ανθρώπων μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Οπως βλέπετε στην φωτογραφία, με την γιαγιά της Λυδίας, τον παππού του Οδυσσέα και τον παππού της Μαριλένας περάσαμε φανταστικά! Με νοσταλγική διάθεση και πολλή αγάπη μοιράστηκαν με τα παιδιά εμπειρίες, σκέψεις, ιδέες του παρελθόντος. Παππούδες και γιαγιά έφτιαξαν με τα παιδιά και τις δασκάλες μπάλλες και κούκλες, είπαν ιστορίες, έπαιξαν κουτσό, βόλους, ξυλάκια, μουσικά αγάλματα. Τους ευχαριστούμε πολύ, πάρα πολύ και με μεγάλη χαρά τα παιδιά περιμένουν την επόμενη ομάδα γιαγιάδων και παππούδων για να τους ρωτήσουν πράγματα και να παίξουν μαζί τους, όπως παλιά!!
Στις 20 Μαρτίου τα προνήπιά της Dorothy Snot επισκέφθηκαν το σπίτι – μουσείο του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου.
Πινέλα, καβαλέτο, παλέτες, πολλά βιβλία και αντικείμενα έμπνευσης του καλλιτέχνη, όπως η παλιά ραπτομηχανή, έδιναν μια μοναδική ατμόσφαιρα στο χώρο και μια ζωντανή εικόνα στην έννοια μουσείο. Εκεί τα παιδιά ερεύνησαν, πως ο καλλιτέχνης αναπαριστά-συμβολίζει στοιχεία των καιρικών φαινομένων. Επίσης, παρατήρησαν και σχολίασαν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, -χρώμα, σχέδια, υλικά- έργων τέχνης αλλά και στοιχεία που δεν είναι εμφανή, όπως θερμοκρασία, ιδέες και συναισθήματα… Το ενδιαφέρον των παιδιών ήταν μεγάλο, ιδιαίτερα για τον πίνακα, που σχολιάζουν στο video, με τίτλο: «Οι εγγονές και οι ζωγραφιές τους» έργο ακρυλικό με κολάζ πάνω σε μουσαμά. Αυτή η τεχνική σύνθεσης χρώματος και αντικειμένων μας ενθουσίασε γι’ αυτό σύντομα θα τη δοκιμάσουμε και θα πειραματιστούμε!
…είδε άλογα στον δρόμο για τα Αυγώνυμα και γιαγιάδες να κουβεντιαζουν στα Μεστά…
…είδε τις “Παραμυθοκόρες” να αφηγούνται στα Πατρικά…
…και τους “Τρίφωνο” να τραγουδάνε μια μαγική βραδυά κάτω απ’ την πανσέληνο…
…έκανε νέους φίλους στην Βολισσό, περιεγάστηκε από κοντά τα Μαστιχόδεντρα
και απόλαυσε το σούρουπο στα Μαύρα Βόλια…
…ταξίδεψε μέχρι τα ηρωικά Ψαρά και καθάρισε από τα σκουπίδια την παραλία…
…και άλλα πολλά, και με μια λέξη το καταευχαριστήθηκε!
Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του σχολείου είναι και η επαφή με τους γονείς των παιδιών, καθένας από τους οποίους φυσικά έχει και την δική του διαφορετική προσωπικότητα.
Στην Dorothy Snot έχουμε την τύχη να έχουμε πολλούς μπαμπάδες και πολλές μαμάδες που είναι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού. Ενας από αυτούς είναι και ο μπαμπάς της Ιλάειρας, ο ζωγράφος-εικαστικός Βαγγέλης Θεοδωρίδης.
Τον Βαγγέλη, πέραν του ότι τον αγαπάμε γιατί μας ζωγράφισε με μεγάλη του χαρά τα σκηνικά της καλοκαιρινής μας γιορτής (Βαγγέλη σε ευχαριστούμε πολύ!!!), τον παρακολουθούμε με πολύ ενδιαφέρον να δημιουργεί πρωτοποριακά έργα – τρισδιάστατα κολλάζ, συνδυάζοντας το ξύλο με διάφορα ευτελή, καθημερινά υλικά. Το τελικό αποτέλεσμα νομίζουμε ότι ισορροπεί με μεγάλο ενδιαφέρον αναμεσα στο κλασικό και στο υπερ-μοντέρνο, κάνοντας παράλληλα αναφορές στην λαϊκή μας παράδοση…
Αυτή την εποχή μάλιστα ο Βαγγέλης συμμετέχει με έργο του στην έκθεση Αgainst All Odds Project: Ηθική / Αισθητική στο Μουσείο Μπενάκη, η οποία διαρκεί έως την 31η Ιουλίου. Προλαβαίνετε να πάτε, νομίζουμε ότι έχουν ενδιαφέρον τόσο οι εγκαταστάσεις που έχουν κάνει οι καλλιτέχνες, όσο και η όλη σύλληψη της έκθεσης.
To Εργαστήρι Βιωματικής Μουσικής της Μαρίζας Κωχ που λειτούργησε την Ανοιξη του 2011 στην τάξη προνηπίων της Dorothy Snot έκλεισε την χρονιά με μια υπέροχη γιορτή στην αυλή του σχολείου μας!
Πέρα από τον παραδοσιακό στολισμό της θύρας του σπιτιού με το ολάνθιστο στεφάνι, τα τραγούδια, οι αναπαραστάσεις, οι προλήψεις, οι γιορτινές συνήθειες κι οι συμβολισμοί ανθούσαν και παράλλαζαν από περιοχή σε περιοχή της Ελλάδας για τη μέρα της Πρωτομαγιάς.
Όπως καταγράφει ο λαογράφος μας Γ.Α.Μέγας (“Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας”),
“…στην ηρωική Πάργα, από το πρωί της Πρωτομαγιάς τα παιδιά εγύριζαν τα σπίτια και τραγουδούσαν το τραγούδι του Μαϊου, στεφανωμένα με λουλούδια και κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους κλώνους πορτοκαλιάς ή νεραντζιάς, γεμάτους άνθη.. […]
… Στην Κέρκυρα περιφέρουν κορμό τρυφερού κυπαρισσιού, ίσιου και φουντωτού’ τον έχουν σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες και άλλα άνθη, του κρεμούνε κι ένα στεφάνι’ από τα χλωρά κλαδιά του δένουνε μεταξωτά μαντίλια, ζουνάρια και κορδέλες’ από το στεφάνι τέλος κρεμάνε φρούτα και χορταρικά πρώιμα.. Continue reading
Την Τετάρτη 3 Μαρτίου 2011, οι γονείς ήταν καλεσμένοι των παιδιών τους στο σχολείο μας και πέρασαν ένα ολόκληρο πρωινό στις τάξεις, μαζί τους.
Οι δασκάλες μας ετοίμασαν με πολύ κέφι και φαντασία μια παράσταση για τα παιδιά και τους γονείς τους και μετά όλοι μαζί παίξαμε, χορέψαμε και φτιάξαμε καπέλα ,μασκες, χαρταετούς και πολλά άλλα…
Και φυσικά όταν έχουμε καλεσμένους πάντα τους αποχαιρετούμε γλυκά με ένα κερασμα με τα χεράκια μας!
Έτσι μαθαίνουμε , έτσι χαιρόμαστε, έτσι αγαπάμε το σχολείο..
Τι όμορφη μέρα!
(πατήστε στην εικόνα για να δείτε όλες τις φωτογραφίες)
Την Παρασκευή 15 Ιανουαρίου, με τα μεγαλύτερα παιδιά της Dorothy Snot
.
Dorothy Snot 