Για αυτό λοιπόν χρειαζόμαστε την Γκρέτα

H Greta Thunberg είναι σαφώς το Πρόσωπο του 2019. Ισως κάποιοι ήδη την θεωρούν και το σπουδαιότερο πρόσωπο του 21ου αιώνα. Δεν θα με εκπλήξει αν σε δέκα χρόνια γινει πρωθυπουργός της Σουηδίας ή Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η πρώτη ακτιβίστρια & γυναίκα Πρόεδρος, κάτω των τριάντα, που θα ανήκει και στο φάσμα.

Οτι καλό και ότι κακό έχει ήδη γραφεί για την Γκρέτα. Στην Αυστραλία και στις ΗΠΑ καταφέρνει και βγάζει στους δρόμους εκατομμύρια άλλα παιδιά που διαμαρτύρονται για την καταστροφή του πλανήτη. Στην Ελλάδα όχι ακόμη – αλλά εμείς πάντοτε ακολουθούμε από απόσταση τις εξελίξεις.

Οι επικριτές της, την κατηγορούν πως με κάθε δημόσια δράση για το κλίμα παράγει ακόμη περισσότερη καταστροφή. Πόση ενέργεια καταναλώθηκε και πόσες χιλιάδες τόνοι απορριμάτων παρήχθησαν παγκοσμίως την Παρασκευή 20/9, στις διαδηλώσεις ανά τον κόσμο? Πόσες φυσικές πρώτες ύλες σπαταλήθηκαν για να κατασκευαστεί το σκάφος μηδενικών ρύπων με το οποίο διέσχισε τον Ατλαντικό? Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Από την άλλη, μια σοβαρή έρευνα στο διαδίκτυο και μια συζήτηση με κάποιον αξιόπιστο γνώστη των περιβαλλοντικών θεμάτων είναι αρκετές για να καταδείξουν το αυτονόητο: ότι με τα σημερινά δεδομένα, ο πλανήτης δεν σώζεται. Σκεφτείτε π.χ. ότι σε έναν πίνακα που δείχνει τις χώρες που μολύνουν περισσότερο τους ωκεανούς, οι πρώτες πέντε ειναι Ασιατικές – Κίνα, Ινδονησία, Φιλιππίνες, Βιετνάμ, Σρι Λάνκα – και επιβαρύνουν συνολικά τον πλανήτη 60 φορές περισσότερο απ’ ότι ολόκληρες οι ΗΠΑ.

Το αβίαστο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι όσο και να προσπαθήσουμε στην Δύση (Ευρώπη, Αμερική, Ωκεανία), όσο και αν ανακυκλώσουμε, όσο και αν διαδηλώσουμε, το πρόβλημα βρίσκεται στην Ασία και στην ατελείωτη, φθηνή και ανεξέλεγκτη βιομηχανική παραγωγή που λαμβάνει χώρα εκεί.

Θα αναγκάσει η Γκρέτα, με τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις της, τις Ασιατικές χώρες να αλλάξουν τρόπο παραγωγής? Θα αναγκάσει η Γκρέτα τον μέσο Ευρωπαίο ή Αμερικάνο πολίτη να αλλάξει καταναλωτικές συνήθειες και να σταματήσει να αγοράζει φθηνά αγαθά, φτιαγμένα στην Ασία? Και ακόμη περισσότερο, επιθυμεί κάτι τέτοιο το παγκόσμιο χρήμα? Οχι  βέβαια, είναι η δική μου απάντηση σε όλα τα παραπάνω.

Τότε λοιπόν, γιατί είναι τόσο σπουδαίο το έργο της Γκρέτα?

Διότι η Γκρέτα, σήμερα, είναι μια ασύλληπτα επιδραστική προσωπικότητα για τα παιδιά μας. Ενα τρίλεπτο βιντεάκι της στο youtube με τον Ομπάμα έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στα δεκαπεντάχρονα από κάθε άλλη πανάκριβη παγκόσμια καμπάνια ευαισθητοποίησης που κοστίζει εκατομμύρια και απαιτεί χρόνια για να υλοποιηθεί.

Και όπως έχουμε ξαναπεί, τα παιδιά μας βασικά χρειάζονται καλές ιστορίες και σπουδαία παραδείγματα που θα τα εμπνεύσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Η Γκρέτα εξελίσεται στο σπουδαιότερο από αυτά.

Η Γκρέτα μπορεί να κάνει τα σημερινά δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα να καταναλώνουν λιγότερο, να καταναλώνουν σωστότερα και να ανακυκλώνουν πολύ. Να κάνουν σκοπό της ζωής τους την σωτηρία του πλανήτη και την βελτίωση του σημερινού τρόπου ζωής. Να παθιαστούν με αυτό το όραμα, να εφορμήσουν στην επιστημονική γνώση και να πειραματιστούν εμμονικά στα εργαστήρια για την εξεύρεση νέων λύσεων και την υλοποίηση καινοτόμων ιδεών.

Μέσα από αυτά τα σημερινά δεκάχρονα και δεκαπεντάχρονα είναι που θα ξεπηδήσουν οι αυριανοί επιστήμονες και ακτιβιστές, αυτοί και αυτές που θα εξελίξουν την σημερινή γνώση και τεχνολογία και θα βρουν τους τρόπους να διατηρήσουν τον πλανήτη βιώσιμο. Διότι στην τεχνολογία βρίσκεται η μόνη μας ελπίδα για το κλίμα.

Για αυτό λοιπόν χρειαζόμαστε την Γκρέτα και για αυτό πρέπει, ειδικά οι άνθρωποι της εκπαίδευσης, να είμαστε ευγνώμονες και ταπεινοί απέναντι της. Διότι, σαν άλλος Απόστολος Παύλος, η Γκρέτα είναι ο νέος ευαγγελιστής που ήλθε από το πουθενά για να κηρύξει στα παιδιά μας την θρησκεία της μελλοντικής τους Επιβίωσης.

Γιάννης Γιαννούδης

Είναι τόσο δύσκολο τελικά;

Tην εβδομάδα που μας πέρασε, το σχολείο μας συμμετείχε στο 19ο Παγκόσμιο Συνέδριο Παιχνιδιού που διοργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη από την IPA (International Play Association).

Eκεί, μιλήσαμε στην διεθνή κοινότητα για όσα κάνουμε στο σχολείο μας και για το play-based learning, γενικότερα.istanbul-1

Στο συνέδριο αυτό, που γίνεται κάθε 3 χρόνια, συγκεντρώνονται play gurus από ολόκληρο τον κόσμο και μοιράζονται εμπειρίες γύρω από το αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών να παίζουν ελεύθερα.

Δυστυχως, η τάση πλέον στον δυτικό κόσμο είναι το ελεύθερο παιχνίδι να περιορίζεται –σε τέτοιο βαθμό που σε κάποιες χώρες, τα ίδια τα παιδιά νομίζουν ότι απαγορεύεται δια νόμου (Ουαλλία, Καναδάς)!

Οι βασικοί λόγοι για  τον περιορισμό αυτό, είναι:

  • Ο διαρκώς αυξανόμενος φόβος των γονιών για κάθε είδους κινδύνους (άγνωστοι άνθρωποι στον δρόμο, χτυπήματα, αδέσποτα ζώα, αρρώστιες και μολύνσεις κλπ)
  • Η επίσης διαρκώς αυξανόμενη απαίτηση των γονιών για διδασκαλία (γλώσσες, γραφή & ανάγνωση, μαθηματικά) σε βάρος του παιχνιδιού, ακόμη και για παιδιά πολύ μικρής ηλικίας (4-5 ετών)

Αυτά δημιουργούν μια αρνητική προδιάθεση στις κοινωνίες απέναντι στο δικαίωμα των παιδιών να παίζουν. Το ελεύθερο παιχνίδι, που δεν εξυπηρετεί συγκεκριμένους εκπαιδευτικούς σκοπούς, αρχίζει να θεωρείται περιττό και επικίνδυνο. Τα παιδιά από την άλλη, πλέον δεν έχουν χρόνο για να παίξουν! Τα σχολεία τα φορτώνουν με απίστευτη ποσότητα γνώσεων και συνεχή τεστ.

Αυτό όμως που πραγματικά κρύβεται πίσω από όλα αυτά, και που δεν ομολογείται επίσημα αλλά όλοι ανεπίσημα γνωρίζουν, είναι τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα της κάθε είδους βιομηχανίας ηλεκτρονικών συσκευών και computer games, που επιθυμία της φυσικά είναι τα παιδιά να είναι πίσω από μια οθόνη, όλη την ώρα.

Όποιος λοιπόν αρέσκεται σε συνωμοσιολογίες, μπορεί καλλιστα να σκεφθεί ότι τα οικονομικά συμφέροντα πιέζουν τις κυβερνήσεις – και αυτές με την σειρά τους τρομοκρατούν τις κοινωνίες και περιορίζουν την δυνατότητα των παιδιών να παίζουν ανέμελα (μόλις χθες, π.χ., η κυβέρνηση του Κατάρ απαγόρευσε στα σχολεία να κάνουν εκδρομές σε εξωτερικούς χώρους! Τα παιδιά θα πρέπει να βρίσκονται μόνο μέσα στον χώρο των σχολείων τους, ενδεχομένως πίσω από κάποια οθόνη, γράφοντας και διαβάζοντας…)

Πάρα πολλά μπορούν να ειπωθούν για όλα αυτά. Δυστυχώς, είναι μάλλον ουτοπικό να πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή όλο αυτό θα αλλάξει. Όπως λένε στις business, “ When money talks, bullshit walks”. Και εδώ μιλάμε για big money….

Φυσικά και η τεχνολογία είναι καταπληκτικό πράγμα, είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας και υπεύθυνη για μεγάλο μέρος της εξέλιξης της εκπάιδευσης. Αρκεί να την χρησιμοποιούμε εποικοδομητικά, και κυρίως, με διάθεση κριτικη και δημιουργική, όχι σαν προβατα. Τα παιδιά μας (και εμείς….) πρέπει να έχουν ισορροπία στην ζωή, να λαμβάνουν πολλαπλά ερεθίσματα και να μάθουν να συνθέτουν και να χτίζουν το άυριο. Ούτε να μιμούνται, ούτε να ακολουθούν….

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; μα, τίποτα άλλο από το να συνεχίσουμε να να φτιάχνουμε μικρές κοινότητες που θα πηγαίνουν κόντρα στο σύστημα (αν το θέλουμε εννοείται…). Στα σχολεία, στις γειτονιές, στις παρέες μας. Να αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα, να μην τα φορτώνουμε με ανταγωνισμούς και ψυχαναγκασμούς, να τα ακούμε και απλώς να φροντίζουμε να τους δίνουμε ερεθίσματα, κάθε είδους.

Να τα μάθουμε να χαίρονται την ζωή, να ανακαλύπτουν καθημερινά καινούρια πράγματα και να σταματήσουμε να τα ελέγχουμε ή να τα πιέζουμε να μάθουν. Να κρίνουμε το σύστημα γύρω μας κάθε στιγμή και να μην ακολουθούμε με τυφλά μάτια ότι μας σερβίρουν ως καλό και σημαντικό. Να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας και τις ανάγκες τους, να θέλουμε να τα βλέπουμε χαρούμενα, ανεξάρτητα και δημιουργικά, όχι καταπιεσμένα, υποταγμένα στην μοίρα τους και δυστυχή.

Είναι τόσο δύσκολο τελικά;