Τα ξάστερα του ουρανού

του Ι.Κ. Γιαννούδη

Πριν κάποια χρόνια, σε μια παρουσίαση βιβλίου του αείμνηστου Νίκου Θέμελη στο Κορωπί, είχα κάνει μια ωραία κουβέντα μαζί του σχετικά με το πως θα μπορούσε η Ελληνική κοινωνία να “ανανήψει” πολιτισμικά.

Τότε, εν έτει 2007, ζούσαμε ακόμη στην εποχή των παχέων αγελάδων. Η χλιδή και η αμετροέπεια ήταν καθημερινά χαρακτηριστικά της ζωής μας και τα Cayenne γέμιζαν ασφυκτικά τα πάρκινγκ των νυχτερινών κέντρων.

Θυμάμαι λοιπόν τότε, τον Θέμελη, άνθρωπο σκεπτόμενο και εξαιρετικά καλλιεργημένο, να μου αναπτύσει την θεωρία του, ότι:

“ο μόνος ίσως τρόπος για να μπορούμε να ελπίζουμε στην σταδιακή αλλαγή συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων, είναι η συνεχής “ζύμωση” των διαφορετικών υποομάδων και των μικρόκοσμων που συγκροτούν πάντοτε τα πιο “υγιή” κομμάτια της κοινωνίας μας, αυτά που βλέπουν “προς τα ξάστερα του ουρανού” που θα ‘λεγε κι ο Παλαμάς. 

Οταν τα μέλη μιας τέτοιας ομάδας, μέσα από την συζήτηση αναπτύσσουν θέσεις, ιδέες και απόψεις καινοτόμες και μέσα από πολιτισμένη αντιπαράθεση αλληλο-πείθονται για την αξία τους, τότε θα μεταφέρουν με δημιουργικό τρόπο τις θέσεις αυτές και σε άλλες υποομάδες, και σε άλλους χώρους, “ζυμώνοντας” με την σειρά τους & άλλους συμπολίτες μας. Ετσι, σιγά σιγά, μέσα από μια τέτοια (αργή) διεργασία, θα μπορούσε ίσως να επέλθει μία σταδιακή αλλαγή στην σημερινή τελμάτωση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.”

Χωρίς να μπορώ τότε να το συνειδητοποιήσω, νομίζω ότι αυτός είναι ο ιδανικός ορισμός των communities που σήμερα, 6 χρόνια μετά, μας καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ζωή. Και χωρίς να είμαι έστω και μια στάλα πιο αισόδοξος από τότε, νομίζω ότι τελικά ο μόνος δρόμος προς την (ατομική μας) “σωτηρία” είναι αυτός ακριβώς: η αλληλοζύμωση!

Άσχετα αν αλλάξει ή όχι την κοινωνία μας (που ΔΕΝ θα την αλλάξει), η διεργασία αυτή αλλάζει κατ’ αρχήν εμάς. Μας κάνει πιο ανοιχτόμυαλους, πιο δεκτικούς στο διαφορετικό, λιγότερο δογματικούς. Και πολλά άλλα. Μας πηγαίνει την σκέψη λίγο πιο μακριά και μας διευρύνει του ορίζοντες. Μας κάνει άλλους ανθρώπους, με λίγα λόγια. Πιο ενδιαφέροντες. Και μάλλον καλύτερους…

Για αυτό λοιπόν θα πάω στις Ψηφιακές Γειτονιές. Όχι για να μάθω καινούριες τεχνικές ή για να γίνω καλύτερος μπλόγκερ. Αλλά για να “αλληλοζυμωθώ” λίγο ακόμη, μέσα σε ένα community που σίγουρα βλέπει “προς τα ξάστερα του ουρανού”….